Lesbisch en christen: mijzelf accepteren. Hoe doe je dat? Mijn roots liggen in een klein dorpje in Zeeland. Sinds ik een jaar of tien ben, weet ik dat ik op vrouwen val. Iets wat tamelijk veel teweegbrengt in het leven van iemand die opgroeit in een streng gelovige, christelijke omgeving. Hieronder wat ‘mijlpalen’ die in de afgelopen 2 jaar gepasseerd zijn:

♥ Boer zoekt Vrouw seizoen 2014-2015 werd uitgezonden. Wij keken dit thuis via internet, omdat ik opgegroeid ben in een gezin waarin een tv geen onderdeel is van het normale meubilair. Tot mijn verbazing doet er dit keer een (Zeeuwse!) lesbische boerin mee. Na alle afkeurende reacties van de andere leden van ons gezin, keken we toch alle afleveringen van het seizoen.

Boerin Bertie werd elke aflevering bestempeld als ‘vreemd mens’, ‘gek’ en het fenomeen ‘lesbie’ werd voortdurend benoemd als: ‘Dat kan echt niet!’. Ik raakte echter nieuwsgierig en besloot halverwege het seizoen contact op te nemen met Bertie, om eens met een niet-christen te kunnen praten over mijn worsteling met mijn geaardheid in combinatie met mijn omgeving. Al snel kwam ik wekelijks bij Bertie over de vloer, waar ik door onze gesprekken leerde mezelf te accepteren als zijnde lesbisch (iets wat al jaren de hulpverlening niet was gelukt). Nu was ik er eindelijk klaar voor om beslissingen te gaan nemen over op welke manier ik mijn toekomst zou willen zien.

Lesbisch, christen en mijzelf accepteren | Gastblog

♥ Op aanraden van Bertie heb ik me aangemeld op de website van Holy Females (een site waar christelijke lesbiennes met elkaar in contact kunnen komen). Ik hoopte op deze manier iemand te vinden die christelijk was en lesbisch, zodat ik met haar zou kunnen zoeken hoe ik mijn geloof met mijn geaardheid zou kunnen combineren. Gelukkig kon je in je profiel als status aangeven dat je niet op zoek was naar een relatie (dat was mij nog een stap te ver), maar op zoek was naar leuk contact. Ik vond na ongeveer een half uur zoeken een leuke meid van 19 met dezelfde status dan ik. Ik stuurde haar een berichtje en kreeg dezelfde avond antwoord. Na twee weken ontmoeten we elkaar en na twee maanden ging ik (ondanks mijn voornemen om geen relatie aan te gaan met een vrouw) op mijn knieën voor haar op het strand van Zandvoort. Allebei zielsgelukkig.

♥ Na een half(!) jaar kwam de dag dat ik mijn ouders ging vertellen dat ik een vriendin had. Mijn vriendin was al een keer bij ons thuis geweest onder het mom van ‘dit is iemand die ik heb leren kennen via een lotgenotensite voor mensen met een depressie’. Ik wist dat ik die ochtend alleen zou zijn met mijn ouders tijdens het ontbijt. Om tien over zeven greep ik mijn kans. Mijn moeder las de krant, mijn vader stond met zijn koffie in de hand tegen het aanrecht geleund en zou over tien minuten naar zijn werk gaan. De reacties op mijn mededeling waren verbluffend. Mijn moeder zei twee zinnen, mijn vader nog minder en verdween met ‘dat is nogal wat’ naar zijn werk.

Nadat ik uit mijn werk terugkwam, sprak mijn moeder me aan toen ik beneden was. Ze huilde en smeekte of mijn relatie niet gewoon een vriendschap kon worden.  Sinds dit gesprek heb ik eigenlijk nooit meer echt met mijn ouders over mijn relatie gesproken. Een maand later ging ik op mezelf wonen. In de maanden die volgden, vertelde ik het mijn broers en zussen. Ze reageerden allemaal geschokt. Mijn zus stuurde mij maanden later nog een mail met Bijbelteksten en waarschuwingen, omdat dit volgens haar absoluut niet Gods weg kon zijn.

♥ De tekst op de verjaardagskaart die ik voor mijn 23e verjaardag kreeg, kan ik me nog bijna letterlijk herinneren. Toen ik mijn stapeltje verjaardagskaarten uit de brievenbus viste, keek ik gelijk naar alle handschriften en herkende er het keurig uitziende handschrift van één van mijn tantes in. Ik maakte de kaart als één van de eerste open, terwijl ik nog in de deuropening stond. Ik sloeg de kaart open en zag direct dat de hele kaart was volgeschreven. De angst had me gelijk te pakken en leek mijn keel dicht te knijpen. Van het hele kaartoppervlak was ongeveer 5% een felicitatie (ik was tenslotte jarig) en de resterende 95% van de kaart bedroeg Bijbelteksten, veroordelingen en steken onder water, om de tekst vervolgens af te sluiten met de woorden: ‘En toch blijf je onze nicht’.

….dit einde lijkt positief na een relaas vol beschuldigingen en waarschuwingen, maar uit de context werd me duidelijk dat deze zin was bedoeld om me te herinneren aan mijn roots en het alles behalve bedoeld was om mij gerust te stellen. Ik heb de kaart na één keer lezen meteen met een grote boog in de papierbak laten belanden.

Lesbisch, christen en mijzelf accepteren | Gastblog

♥ Ik maak nog steeds stappen in het accepteren van mijn geaardheid. Pas heb ik sneakers gekocht uit de Pride-edition van Allstar, waar ik trots op rondloop. Niet omdat ik opvallend lesbisch wil zijn, maar het kopen van deze schoenen voor symbool staat voor: Ik heb mijzelf niet alleen geaccepteerd, maar ik ben ook blij en gelukkig met mijn geaardheid!

♥ Inmiddels wonen mijn vriendin en ik een jaar samen vlakbij Amsterdam. We zijn zielsgelukkig met elkaar en maken het gezegde waar dat na regen zonneschijn komt. In de afgelopen tijd zijn nog veel meer ‘mijlpalen’ gepasseerd en de komende tijd blijft een uitdaging. Mijn vriendin en ik zijn allebei nog steeds gelovig en we gaan nog steeds naar de kerk. Wij geloven dat het niet aan mensen is om te oordelen over elkaar en dat God ons in liefde aanneemt.

Ook een gastblog schrijven? Mail naar ikvrouwvanjou@gmail.com

Fotografie: Campbell