Als jullie ooit trouwen, dan kom ik niet | Gastblog

“Als jullie ooit gaan trouwen, dan kom ik niet,” zei mijn moeder. Al van kinds af aan ben ik opgevoed met het idee dat een stel uit een mannetje en een vrouwtje moet bestaan. Dat kwam het meeste bij mijn moeder vandaan. Mijn vader was altijd een stille man en zijn gevoelens en gedachten uitte hij bijna nooit. Maar bij hem had ik wel altijd het gevoel dat het hem niets uit zou maken; als ik maar gelukkig was.

Als er bloot of seks op de tv was, werd deze vrijwel meteen van zender gewisseld of uitgezet. Op een gegeven moment merkte ik dat als er iets op tv was waarin twee mannen of vrouwen elkaar bijvoorbeeld kusten, mijn moeder daar erg naar over deed. In haar ogen hoorde dat niet. Ik denk dat dit idee nog uit haar opvoeding kwam. Ze was gelovig opgevoed al deed ze daar zelf al heel lang niets meer mee. Maar bij mij kriebelde er dan iets van binnen en ik vond dat altijd erg interessant.

Toen een vriendin van me op een gegeven moment uit de kast kwam, deed mijn moeder daar ook niet echt leuk over. Ze zei: “Dat zal wel weer een bevlieging van haar zijn.” Die vriendin was namelijk in de jaren ervoor heel erg aan het struggelen geweest over haar geaardheid en dat uitte zich onder andere in een wenkbrauwpiercing (die we echt niet aan hadden zien komen) en daten met jongens terwijl ze daar eigenlijk geen zin in had. Ik ben toen boos op mijn moeder geworden. Ik zei: “Zoiets is geen fase, je bent lesbisch of je bent het niet!” In die tijd wist ik zelf nog niet wat er allemaal mogelijk was qua seksualiteit. En ook niet dat ik zelf op vrouwen kon vallen.

Mijn moeder en ik volgden eind jaren ’90 de Australische tv-serie Pacific Drive en daarin kwam ene Zoe voor, een mooie lesbische vrouw. Ik vond dit zoiets bewonderenswaardig; een lesbisch karakter in een erg populaire serie! In die tijd had je dat nog niet zoveel. Jeetje, ik voel me wel oud nu 😀

Mijn moeder had daar een uitgesproken mening over. Gelukkig hoefde de serie er niet af, want we vonden het gewoon een heerlijke serie om samen naar te kijken. Maar ze bleef het vreemd vinden om twee vrouwen te zien zoenen. Ik kon er echter niet genoeg van krijgen. Ik wilde die dame wel meer in de serie zien. Maar dat liet ik natuurlijk niet merken.

Wel vroeg ik me steeds meer af waarom ik dat dan toch zo interessant vond. Soms schaamde ik me er bijna voor als ik kriebels kreeg van een actrice of een lerares of als ik over een mooie dame droomde. Maar nog steeds had ik de link niet gelegd…… Bij de bewuste lerares was ik er op een gegeven moment achter dat het geen verliefde gevoelens waren die ik had, maar ze gaf me een goed gevoel omdat ze erg veel belangstelling in mij toonde en dat was ik niet echt gewend. Ik kan het helaas niet helemaal precies uitleggen hoe ik haar dan eigenlijk zag.

Ik was op dat moment erg depressief en ik had deze lerares in vertrouwen genomen. Mijn ouders wisten op dat moment nog niets van mijn depressie. Ik wilde ze er niet mee belasten. Maar die lerares vroeg me regelmatig om een update en ze was altijd even vriendelijk en aardig tegen mij. Dat gaf me een heel goed en een apart gevoel, maar het maakte me dus ook een beetje onzeker en aan het twijfelen.

Het was intussen 2004 en ik had bij het line dansen een leuke jongedame ontmoet. In het begin had ik totaal nog geen contact met haar, maar we kregen steeds meer contact en spraken ook regelmatig af. Intussen wist ik dat die leuke jongedame verliefd op mij was, maar alles wat ik toen dacht was: ja hoor is er een keer iemand verliefd op mij, is het een vrouw en ook nog zo’n jong ding ook (we verschillen twaalf jaar van elkaar)! Nu zaten mijn gevoelens weer eens vast en mijn fysiotherapeute vond het tijd worden voor haptonomie. Later wist ik waarom ze dat vond. Zij had namelijk allang door wat ik op dat moment helaas niet voelde: ik was tot over mijn oren verliefd op deze dame, die netjes op mij had gewacht.

Op 27 april 2005 kregen we verkering en toen moest ik het mijn ouders gaan vertellen…….. Daar zag ik nog het meeste tegen op. Ik had geen idee hoe mijn vader zou gaan reageren, maar ik verwachtte iets als: “Ow oké”. Mijn vader was vaak een man van weinig woorden met zulke dingen. Ik besloot dan ook maar om het als eerste aan mijn moeder te gaan vertellen. Wat me daar nog het meeste van bij is gebleven waren haar woorden: “Als jullie ooit gaan trouwen, dan kom ik niet.” Hoewel ik dus een beetje rekening had gehouden met een nare reactie, kwam dit toch hard aan. Maar ik had verder geen zin om verantwoording af te gaan leggen; het is mijn leven en ik was erg blij met mijn vriendin.

Ik weet wel dat ik erg verdrietig was door mijn moeders reactie en zo snel mogelijk het huis wilde verlaten om naar huis te gaan. De tranen stonden in mijn ogen maar die wilde ik haar niet laten zien. Ze vroeg nog of ik niet naar mijn vader ging, die zat op dat moment in een ander vertrek, en ik zei dat ik geen tijd meer had en weg moest en dat zij dat wel mocht doen. Achteraf niet netjes van mij, maar ik wilde daar gewoon weg. Toen ik haar de volgende dag vroeg of ze het nog verteld had aan mijn vader, zei ze dat ze dat inderdaad gedaan had. En zijn reactie was inderdaad de reactie die ik al had voorspeld.

Gelukkig is mijn moeder uiteindelijk bijgedraaid en zag ze hoe gelukkig ik was, al bleef ze het vreemd vinden: twee vrouwen. Maar jullie zullen vast begrijpen dat ik de dag dat ik ging aankondigen dat we gingen trouwen ook erg lastig vond. Die kwam nadat mijn vrouw en ik al zes jaren samen waren.

Toen ik het grote nieuws vertelde, zei mijn moeder: “Als ik niet kom, gaat het feest vast wel door.” Ik heb haar gelijk gezegd dat dat inderdaad het geval was, maar dat ik het erg fijn zou vinden als ze erbij zou zijn. Ook wilde ik haar graag als getuige. Ze moest wel even aan het idee wennen denk ik, maar al snel kwamen er plannen voor nieuwe kleding en ging ze zich zorgen maken over hoe ze op de locatie kon komen als mijn vader een slechte dag zou hebben en niet zou kunnen komen. Mijn vaders gezondheid ging namelijk hard achteruit. Het was voor mij alleen maar een heel goed teken dat mijn moeder zich er toch bij neer had gelegd en ook echt ging komen.

Ze zijn inderdaad op onze bruiloft geweest en waren allebei mijn getuigen. Ze hebben een heerlijke dag gehad, net als wij. Een onvergetelijke dag met alleen maar lieve familie en vrienden. Dit is nu vijf jaar geleden. Helaas leeft mijn vader niet meer, maar mijn moeder hoor ik gelukkig geen nare of negatieve geluiden meer uiten over dat ik met een vrouw samen ben. Ik had me ook voorgenomen om – hoe moeilijk dat op dat moment ook zou zijn geweest – me door niets of niemand zou laten tegenhouden om mijn leven te delen met degene waarmee ik het wil delen.

Eerlijk gezegd prijs ik mij achteraf gelukkig dat het zo goed gelopen is. Hoewel dat eigenlijk de normaalste zaak van de wereld zou moeten zijn; je moet je leven kunnen delen met wie jij wilt, zonder bang te hoeven zijn wat de reacties van anderen kunnen zijn. Tegenwoordig ben ik altijd open over mijn geaardheid. Ik vind het alleen jammer dat ik mij te veel laat leiden door de angst voor nare reacties. Ik zou zo graag mijn vrouw gewoon eens in het openbaar spontaan een zoen willen geven of haar lekker vast willen pakken, zonder daar steeds bij na te denken.

Ik gun het iedereen om zichzelf te kunnen zijn en voor de geaardheid uit te kunnen komen! Maar ik besef me ook dat het niet voor iedereen zo gemakkelijk is. Ik wens degenen bij wie het allemaal heel erg moeizaam verloopt heel veel liefs, kracht en sterkte toe!

P.s. Verder is mijn moeder een schat hoor! Ik ben heel blij met haar, maar dit is iets waar ik erg tegenaan liep. Het is niet mijn bedoeling om haar als heel naar mens af te schilderen. Want dat is ze absoluut niet!

Deze gastblog is ingezonden en geschreven door Trea. Wil jij ook een gastblog schrijven? Mail deze dan mét enkele foto’s van jezelf naar ikvrouwvanjou@gmail.com