Het heeft ongeveer 5 minuten geduurd voordat ik deze ene zin typte. Gewoon serieus ongeveer 5 minuten! Alles in mijn hoofd is op welke manier dan ook, maar moeilijk naar buiten te krijgen. Of ik nou iets moet typen of tegen iemand aan moet kletsen, ik hoor bij de mensen die niet kunnen praten. Ik kan geen verhaaltjes vertellen en zelfs de simpelste vragen leveren soms al blokkades op. Het kan enorm vervelend en frustrerend zijn om een hoofd vol gedachten te hebben, maar deze niet te kunnen uiten.
De meeste mensen die mij oppervlakkig kennen, zullen dit probleem niet zo snel herkennen. Ik kan best wat kletsen als jij ook kletst en ook op mijn werk kan ik onze cliënten prima informeren. Ik weet tenslotte waarvoor ze komen en wat ik daarover kan zeggen. Vraag je me daarentegen zelf iets te vertellen, dan is dat een heel ander verhaal. Alle wegen in mijn hoofd worden afgesloten en de omleiding die de woorden moeten volgen om naar buiten te kunnen komen leveren minstens een half uur vertraging op.
Hieronder 10 typische vragen en gebeurtenissen waarop het pijnlijk duidelijk wordt, dat je niet heel erg goed bent in praten. Kortom: Een blog voor mensen die niet kunnen praten.
1. Hoe was je dag?
Dat klinkt toch als een hele simpele dagelijkse vraag en toch vind ik het bijna altijd een lastige vraag om te beantwoorden. Heel veel verder dan de woorden: “ja, wel prima”, kom ik dan niet. Mensen moeten me bijna interviewen om erachter te komen wat ik die dag heb gedaan. Erg vermoeiend voor beiden. Het lijkt me super fijn om gewoon spontaan mijn hele dag eruit te gooien, van ochtend tot avond, van wc bezoek tot een mooi of moeilijk moment, maar op de een of andere manier lukt me dat gewoon niet. Ik krijg de woorden niet over mijn lippen.
2. Vloggen en bloggen
We vloggen nu al bijna 2 jaar en is het is natuurlijk niet voor niks dat het meestal Scarlet was die de camera omhoog hield. Scarlet is een flapuit en vertelt vrijwel altijd direct wat ze denkt. Ze zou zelfs een uur over een mier kunnen praten. Het is natuurlijk niet dat ik niks denk, maar die gedachten een vorm geven kan ik niet goed. Ditzelfde geldt eigenlijk voor het bloggen. Ik doe uren over het schrijven van één simpele blog, terwijl Scarlet er in die tijd bij wijze van al vier heeft geplaatst en een boek heeft uitgebracht. Ik kan de woorden niet vinden en de juiste zinnen naar mijn idee niet vormen. Dit zorgt onderling helaas soms ook voor irritatie en schuldgevoel.
3. Gezellig even bijkletsen
‘s Avonds of in het weekend gezellig met iemand in een cafeetje afspreken om wat te borrelen en bij te kletsen kan heel erg gezellig zijn, maar is voor mij iets wat behoorlijk wat stress oplevert. Aan de ene kant vind ik het juist erg leuk om mensen te leren kennen en houd ik wel van gezelligheid, maar de gedachten aan wat ik straks allemaal moet bespreken, maakt dat er een bepaalde druk op komt te staan, waardoor ik me er minder op kan verheugen.
4. Verjaardagen
Nou, deze lijkt me wel duidelijk. Verjaardag is een andere benaming voor kletspartij. Gezellig in een kringetje verhaaltjes vertellen. Hoe is het? Wat doe jij nu zoal? Het is vervelend om te merken dat anderen wel met hele verhalen komen en jijzelf slechts enkel een beetje kan mee knikken. Je verwacht het misschien niet, maar ik ben er dus niet zo dol op…
5. Netwerken
Bij dit woord komt de paniek al naar boven. Netwerken is toch zoiets als praatjes maken en jezelf in een goed daglicht brengen bij niet één, maar soms zelfs meerdere mensen? HELP! Ik vind het al lastig om aan mijn partner te vertellen hoe mijn dag was en nu moet ik heel veel van die dagen aan heel veel mensen vertellen. Hoe dan? Ik vind het heel stoer als mensen dat kunnen en zou het graag leren, maar ik poep nu al 50 shades of you know what, als ik hieraan denk.
6. Geen hoogte krijgen
Krijg je ook weleens te horen dat mensen geen hoogte van je kunnen krijgen? Ik heb dit zeker wel eens gehoord. Van mijn therapeut, maar ook van mensen die mij nog moeten leren kennen. Ik kan me best voorstellen dat het erg lastig kan zijn om hoogte van iemand te krijgen als diegene zich niet echt open kan stellen en zijn mening niet duidelijk maakt. Je kan dan tenslotte ook niet weten wat er in iemand omgaat en wat je aan die persoon hebt.
7. Interviews
Oké, dit is niet iets waar heel veel mensen zich in kunnen herkennen, maar voor de mensen die hier wel eens mee te maken krijgen, is dit echt scary as hell. Je weet van te voren niet wat er gevraagd wordt, dus des te meer reden om dicht te klappen, of daar in ieder geval bang voor te zijn. Toevallig moest ik laatst een interview (in mijn eentje!!) doen voor Éen vandaag. Ik moest er dagen van tevoren al om huilen, zo eng vond ik het. Scarlet zou later komen voor een shot samen en ik zou het interview doen. Dat was een succes kan ik je vertellen. Nou ja, volgens Scarlet deed ik het prima, maar uiteindelijk hebben ze toch alleen de beelden van ons samen op televisie laten zien. Dat gaf me nou niet echt een goede boost voor mijn zelfvertrouwen 😉 Helaas zal ik er voorlopig nog op moeten oefenen.
8. Op zoek naar het tegenovergestelde
Grappig genoeg, ga ik in het dagelijkse leven automatisch op zoek naar mensen die juist het tegenovergestelde van mij zijn. Wanneer ik aan de praat raak met iemand en mensen leer kennen, zijn dit meestal mensen die sterk in hun schoenen staan en ronduit over van alles en nog wat kunnen praten. Want ja, twee mensen bij elkaar zetten die beiden niet goed kunnen praten, levert wel een hele hoop ongemakkelijke stilte op!
9. Conflicten en discussies uit de weg gaan
Ik heb een hekel aan conflicten en discussies. Niet alleen omdat ik liever altijd de vrede bewaar, maar ook omdat ik mij niet goed kan weren hierin. Ik heb op die momenten vaak geen antwoord en kan pas later alle gedachten hierover op een rijtje zetten en formuleren wat ik eigenlijk had willen zeggen. Erg frustrerend!
10. Waar denk je aan?
Scarlet vraagt me dit met enige regelmaat wanneer mijn blik weer eens in het oneindige staart en ik vind het zo’n vervelende vraag! Het is eigenlijk een hele onschuldige vraag, maar ik vind hem zo vervelend omdat ik vaak aan zoveel tegelijk denk, dat ik daar gewoon geen antwoord op kan geven. Ik weet zelf niet eens meer waar ik aan denk, laat staan dat ik dat kan uitleggen.
Bonuspuntje. Jij bent ook niet gezellig…
Het is niet echt leuk om te horen dat je niet gezellig bent omdat je niet zoveel zegt. Ik begrijp het wel, het is fijn als de ander ook wat zegt en eens uit zichzelf iets leuks vertelt, maar het is geen opzet. Het liefst zou ik natuurlijk spontaan de leukste dingen vertellen en vragen, maar er zo de nadruk op leggen maakt het niet echt gemakkelijker.
Fotografie: Dino, Ciocci, Sholeh, Martaz
Herkenbaar?
Wij, Joyce en Scarlet, zijn de twee vrouwen die deze blog bijhouden. We hebben sinds 2007 een relatie. We houden van het leven, maar tegelijkertijd is het onze grootste uitdaging.
19 Comments
Vera
Heey Joyce !
Dit heb jij retegoed uitgelegd, ik heb er veel van opgestoken.
Ik herken mijn vriend van top tot teen in jouw verhaal, dus het is fijn om te lezen hoe hij situaties anders ervaart als ik.
Dankjewel !!
Nicole
Heel herkenbaar! Het kan erg lastig zijn, zo denken mensen over mij vaak dat ik arrogant ben, omdat ik meestal niet zoveel zeg. Extra fijn als mensen dan wel de moeite nemen om te luisteren of even te wachten tot ik m’n zinnen eindelijk geformuleerd heb, gelukkig zijn die mensen er ook!
Sandra
Herkenbaar?
Nou en of! Alsof ik, op sommige punten, over mezelf lees.
Gelukkig zijn er mensen zoals jij en ik en vele anderen.. als we allemaal hetzelfde zouden zijn, zou het saai zijn. Toch? Of is dat nou een echte dooddoener? 😉
Izzy
Oh zooo herkenbaar dit!
Ik probeer al even een goede respons te bedenken op je verhaal, maar ik kom er niet helemaal uit haha!! Maar ik kan er over meepraten, of eigenlijk dus niet 😉
Lara
Weer een mooie leerzame blog!
Ik herken hier inderdaad ook mijn vriendin in. En mezelf in hoe je Scarlet beschrijft. Soms klets ik iemand zo de oren van het hoofd, dat ik een half uur later ineens besef dat ik niet eens gevraagd heb hoe het met diegene gaat!
En ook de ‘waar denk je aan ‘ vraag, stel ik maar al te vaak helaas. Bedankt voor deze uitleg, ik sta er niet vaak (genoeg) bij stil.
Nog tips voor wat wél helpt als partner? Die zijn zeker welkom.
Fijn om weer meer van jullie te lezen en te horen Joyce en Scarlet, over de ups én downs. Twee mooie sterke vrouwen die juist door jullie echtheid voor mij inspirerend zijn.
Geerdina
Herkenbaar? Hell yeah! Ik heb wel eens gehoord van iemand die zei “jeetje jij bent echt heel toegankelijk” terwijl ze dacht dat ik arrogant was. Ik denk namelijk altijd, wat voor interessants heb ik nou helemaal te vertellen? Daar zit toch niemand op te wachten….mensen kunnen prima hun verhaal bij mij kwijt, maar zelf vertellen hoe ik me voel? Noooo! Introvert noemen ze dat toch?
Verjaardagen zijn Killing!! Ik haat het, zelfs mijn eigen.
Of je er nou anderhalf jaar over gedaan hebt Joyce, ik vond het een fijne blog! En één vandaag was een gemiste kans, van hun kant. Maar tja jullie zijn samen natuurlijk ook heel leuk!
Xx
Janine
Herkennen is een understatement voor mij Joyce. Laat je niet gek maken, stel je voor dat iedereen samen tegelij gaat zeggen wat ze denken…. verbal diaharrea ! #horror
Ik hou ook vaak mijn mond en luister liever. Niets mis mee.
Scarlet is Scarlet en jij bent Joyce, wat een weelde !
Bedankt voor het delen.
Emma
Dit artikel deed me aan iets denken, en ik weet niet of dit goed is om te delen maar ik doe het toch: ik heb namelijk net te horen gekregen dat ik autisme heb, dit na vele therapieën en instanties waarbij telkens werd gedacht aan iets anders ( depressie, angstoornis, ADD, eetstoornis etc) en waarbij ik nu dus eindelijk weet hoe het zit. De reden dat ik dit deel is omdat ik weet dat meerdere mensen hier tegenaan lopen en misschien niet weten hoe groot het verschil is van autisme bij mannen en autisme bij vrouwen. Vrouwen zijn gewend om zich sociaal gezien aan te passen waardoor het voor de buiten wereld misschien niet zichtbaar is dat iemand heel veel energie kwijt is aan o.a sociaal contact. Er is nog te weinig over betekend en de meeste mensen denken bij iemand die autisme heeft aan iemand die sociaal niet handig is. Dit is bij vrouwen dus vaak niet het geval, het uit zich op hele andere, minder zichtbare manieren, maar speelt zich in het hoofd wel de hele dag door af.
Ik wil hierbij niet een label op iemand plakken ( dus ook niet op joyce) maar wil wel meegeven dat als je je herkent in dit artikel of over het algemeen problemen hebt met somberheid of angsten die tot nu toe niet te verklaren zijn, neem ik overweging om het uit te laten zoeken. Op internet zijn ook dingen te vinden over autisme bij vrouwen, o.a Annelies spek is hierin gespecialiseerd.
Elsa
Oh wauw, herkenbaarheid alom. Ik denk dat ik dit nog het lastigste van mezelf te accepteren vind, zeker gezien de hele wereld extravert lijkt en dat min of meer van je verwacht wordt. Ik kan er nog steeds erg verdrietig van worden, omdat het niet iets is wat je echt kan veranderen. Stappen zetten kan natuurlijk, maar jezelf continu dwingen om iemand anders te zijn is doodvermoeiend. Zou het heel waardevol vinden als je nog eens een blog over dit onderwerp schrijft, als je dat ziet zitten natuurlijk. 🙂
(En inderdaad, waar heb je het in hemelsnaam urenlang of zelfs een kwartiertje met mensen over? Help! :’))
Mart
Heey elsa, ik heb je comment gelezen en ik wordt er ook heel verdrietig van , ben er eigenlijk net pas van bewust wat voor invoed dit op me leven heeft. Hoe gaat het nu een paar maanden later?
Lieke
Het is niet altijd ‘nodig’ om overal woorden aan te geven. Er zijn zoveel manieren om je te kunnen uiten, te reageren, contact te maken, liefde te tonen…
Ga opzoek naar iets wat voor JOU werkt, er zijn oneindig veel mogelijkheden.
Wat is jouw uitlaatklep?
Iedereen is anders, dus ga kijken naar waar jouw kwaliteiten liggen. Zonder jezelf te vergelijken met anderen of wat ze van je verwachten…
En vooral, verwacht niet teveel van jezelf!
♡
inge
ik herken dit probleem, uitleggen wat ik op een dag laat staan op een hele vakantie gedaan heb vind ik zo ontzettend moeilijk
Russell
Dit herken dit zeker ook wel. Ik heb/had ook altijd moeite met small talk, om maar wat te lullen over niets. Ik vond dat altijd erg lastig. Inmiddels heb ik het mij maar aangeleerd, alhoewel het nog steeds raar voelt en niet echt bij mij past.
Ik zou zeggen dat het deels past bij mensen die introvert zijn (zoals ik). Die hebben niet de behoefte om alles er zomaar eruit te flappen en kunnen zich prima vermaken in hun eigen gedachten. Extraverte mensen daarentegen hebben juist sociale contacten nodig om zijn tevreden/gelukkig te voelen.
En verder herken ik zeker ook dat je eerst je zinnen en gedachten goed wilt kunnen formuleren, en een snelle reactie lukt dan vaak ook niet. Daar is niets mis mee, ik zie het als een plus dat je eerst goed nadenkt voordat je iets zegt.
En het is inderdaad erg fijn om naar mensen te kijken/luisteren die super enthousiast zijn, want dat geeft echt veel energie en plezier. 🙂
Mart
Hey russel. ik heb je comment gelezen hoe gaat het nu paar maanden later heb je misschien tips of iets want ben er eigenlijk nu echt van bewust hoeveel invloed dit op me leven heeft gehad. Misschien kun je me wat tips geven
klaasvaak
Dit had ik zelf kunnen schrijven. Dus heb niet echt tips. Frustrerend! Goed kunnen luisteren is zeker een kwaliteit, stil kunnen zijn ook. Maar er zijn ook momenten dat het heel fijn en gezellig zou zijn om gewoon makkelijk te kunnen praten.
Ik las in een vorige vlog dat je vaak moe bent. Misschien heb je dan ook meer moeite met praten? Bij mij hangt het in ieder geval samen met m’n energieniveau.
mea
Herkenbaar! En het doet me denken aan iets wat ik een tijdje geleden heb geschreven: ”Kwetsbaarheid’ klinkt alsof je makkelijk omver gestoten kunt worden. Alsof je zomaar breekt, kapot kan. Terwijl kwetsbaarheid, jezelf in volle glorie laten zien – de lelijke en de mooi dingen – juist heelt. En dat het dan goed is dat je gekoesterd weet, begrepen voelt, gekend.
Veel mensen proberen hun gevoelens weg te stoppen door te vluchten in hun verstand, conclusie→ dat doe ik zelf dus ook heel erg.
Maar uiteindelijk komt je gevoel altijd terug – om je te herinneren aan wat je werkelijk wilt of juist niet. Op lange termijn is het beter daar naar te luisteren. Want je geluk ligt altijd in het verlengde van je gevoel.
Geluk is iets wat we graag openlijk nastreven. Ik ben opgegroeid met de liefdevolle mentaliteit: ‘Het maakt niet uit wie je bent of wat je doet, als je maar gelukkig bent.’ We streven naar succes, maar vergeten daarbij dat het helemaal niet erg is om tussendoor te falen. Lelijke of niet goed werkende dingen te maken. Even stil te staan, of vast te zitten. Ik streef ernaar om mijn leven lang te proberen eerlijk te zijn. Ik bedoel dan de eerlijkheid over en naar mezelf. Alles toelaten. Het niet verzetten tegen wat je boos, bang of verdrietig maakt, dat je juist daardoor het geluk – wat dat dan ook moge zijn – misschien wel nog intenser kunt ervaren.
En ik geef gelijk maar eerlijk toe dat het een grote innerlijke worsteling is. Want ik schiet snel terug in mijn modus van perfectionisme. Maar ik zal het wel blijven proberen. Want ik denk dat het makkelijker is om open te zijn tegen open mensen. En hoe mooi zijn tranen van ontroering, van angst of wanhoop, als je ze kunt delen.”
Muriel
Zeker herkenbaar, maar dan bij mijn wederhelft !
Ik herken mezelf helemaal in :
“Scarlet is een flapuit en vertelt vrijwel altijd direct wat ze denkt. Ze zou zelfs een uur over een mier kunnen praten”.
Rene
Juist de zelfde problemen heb ik ook… Ik zo graag veranderen en een beeter mens worden want tis echt een saai leven niemand will met mij praten omdat ik niks kan terug zeggen.. heb well frienden maar zij hebben plezier en ik begrijp totaal niks over wat zij praten dan maken zij grapjes van mij dat ik dom ben en een rare mens ben.
Mart
Heey René hoe gaat het nu een paarmaanden later is er wat veranderd of juist erger geworde? ik heb beetje het zelfde ik heb me zelf een beetje af gesloten van mijn vrienden. Miss kunnen we elkaar tips geven.