Je wilt leven, maar niet eten. Je wilt eten, maar geen calorieën. Gewichtloos genezen. Genieten zonder de controle te verliezen. Controle door weinig te eten en vederlicht op te stijgen. Weg voor angst, toekomst en jezelf. Jouw lichaam verlaten, gevoelens gestild en door bijna iedereen alleen gelaten. Machteloos, uitgekotst. Het leven onzeker en de toekomst uitgesteld. Geen uur gaat voorbij zonder de wens om dit alles achter je te laten. Geen minuut gaat voorbij zonder eten in je hoofd. Verlangen naar vrijheid. Hoe heeft het zover kunnen komen, waar ging het mis? Het leek zo onschuldig, maar dit is wat het is. Gevangen, terwijl de deur open staat. Anorexia is een Mindfuck.

Je wilt leven zonder angst, maar je draagt de vrijheid in een ijzeren kooi met je mee. Iedereen om je heen vraagt zich af waarom je die kooi niet gewoon open doet. Verwijtende blikken, onbegrepen uitdrukkingen en woorden die de weg kwijt zijn. Alles raakt en tegelijkertijd raakt niets je meer. Je gevoel lijkt verloren, door ondergewicht, jouw hart bevroren. Je lichaam voedt zich met kilte, omdat iedere voedzame hap te veel voelt. Alles is hard en doet pijn. Iedere stap die je zet moet sneller. Het dreunt door in je knieën en steekt in je spieren. Morgen ga je genezen. Elke hap die je neemt moet minder. Niet morgen, maar vandaag. De weegschaal geeft geheimtaal weer. Geen kilo’s, maar prestaties rijker en controle als gouden beker.

‘s Avonds zie je de weerspiegeling. Alsof je even wakker wordt. Jouw gezicht in het raam van de keuken jaagt je angst aan. Ben jij dat? De gaten onder je ogen, de trekken langs je mond. Je huid uitgedroogd, een gezicht onbekend. Wie is die zieke vrouw die daar staat? Afwenden heeft geen zin, want je blik raakt jouw blote ranke armen. De armen van een bejaarde vrouw, waar de aderen niet dóórheen, maar overheen stromen. Angst omarmt je en de paniek slaat toe. Dit gevecht is eindig als je het niet overwint. In dit verhaal is geen superheld gecast, geen liefdevolle moeder die een kusje op de zere plek geeft. Dit verhaal draagt een rauwe rand van realiteit. Het is niet morgen beter, want vandaag kon weleens de laatste zijn.

anorexia is een mindfuck

Belazerd door hersenen, die gewoonlijk altijd goed functioneerden. Helder denken vertroebeld door de zure smaak van verlopen melk. Iedere dag denk je te kunnen overwinnen. Goede voornemens. Krachtige woorden. Grote motivatie. Alles is aanwezig, maar niets lijkt te beklijven. Iedere dag spoelt die zure melk jouw voornemens, woorden en motivatie weg en blijf je achter met niets. Niets anders dan gestoorde gedachtes die je aanmoedigen minder te eten, minder te wegen. Iedere hersencel in jouw hoofd weet dat het kul is, klinkklare onzin en toch… toch raak je overtuigd en gehoorzaam je aan dit monster in je hoofd.

Wat als… wat als je niet gehoorzaamt? Dan is het drama compleet. Je lijft vult zich met onrust. Paniek ontpopt zich als maïskorrels in je hoofd. Het water in je ogen kookt over en het einde van de wereld lijkt in zicht. Opnieuw: iedere hersencel in je hoofd weet dat dit kul is, totaal irrationeel en toch.. Toch gebeurt het en vermoordt het met uiterste finesse iedere cel in je lijf. Een weldenkend mens, wilsonbekwaam, ontoerekeningsvatbaar.

Anorexia is een Mindfuck.

De paniek, angst, pijn en verdriet zorgen ervoor dat je morgen nog meer moeite moet doen om jezelf los te breken. Los te breken van de alles overheersende gedachtes in je hoofd die je wereld klein maken. Die je isoleren van je omgeving. De afstand waarmee je verwijderd raakt van vrienden en familie gaat sneller dan de stappenteller op je telefoon kan tellen. Verwijderd van iedereen, in je hoofd, zelfs uit je hart. Dat wat je lief was voelt nu leeg en inhoudsloos.

Schaamte en schuldgevoel. Kon je maar verdwijnen, naar daar waar niemand je ziet en niemand je kan vinden. Je lichaam verschrompelt, maar maakt je niet onzichtbaar. Er wordt naar je gekeken met een blik van schrik, weerzien en nieuwsgierigheid. De zonnebril die je kocht, de nieuwe kleding, het haar voor je gezicht. Niets doet het verhullen. Jouw lichaam verraadt je. Je wilt niet zo zijn. Zo lelijk, zo mager, zo alles onthullend. Je schaamt je voor jezelf, voor de gedachtes in je hoofd, je gedrag, je lichaam. Je schaamt je voor je hele zijn en nog het meest voor de mensen die je liefhebben. Daarbij is het niet enkel schaamte, maar ook een enorm gevoel van schuld. Falen. Hoe kan je hen dit aandoen? Hoe kan je hen zo bezorgd maken? Waarom doe je niet gewoon normaal. Het is zo simpel…

anorexia is een mindfuck

Stop godverdomme gewoon wat extra in je mond. Bijten, slikken en doorgaan. Hoe moeilijk kan het zijn? Ja, negeer die negatieve gedachtes even. Je weet toch wel beter. Laat je niet zo beïnvloeden, je bent slim genoeg. Eet, eet meer, eet nog meer en beweeg minder. Zelfs een ontoerekeningsvatbare banaan zou dat nog kunnen, maar jij doet het niet. Hoe durf je? Waarom laat je dit gebeuren. Verwijten naar jezelf die worden bekrachtigd door blikken en opmerkingen vanuit je omgeving. Je zou van de daken willen gillen dat het je spijt, dat dit echt niet is wat je wilt, maar ze begrijpen het niet. Hoe kunnen ze het ook begrijpen, je begrijpt het zelf niet eens. Het is alsof je hersenen zijn overgenomen door een stelletje gekken en misschien is dat ook wel zo.

Mislukt. Niet enkel je hersenen zijn deels overgenomen, ook je lichaam word je langzaam afhandig gemaakt. Van een vruchtbare vrouw met een tikkende kinderwens ben je veranderd in een onvruchtbaar lichaam van zwakke spieren en broos wordende botten. De tijd haalt je in en jij kan de klok niet vinden. Waar is de tijd gebleven, waar ben je hem verloren? Wie raapt je op en zorgt dat die wijzer weer de juiste kant op tikt. Wie neemt je even mee, streng maar liefdevol en duwt je in de juiste richting. Alles voelt zo harteloos, zo vastgeplakt aan onvriendelijke feiten. Dit is wat het is en dit is hoe het werkt. Werk mee of werk niet. De kachel staat op 0 en jouw jas biedt geen bescherming meer.

Het is vallen en breken óf opstaan en gaan. Gewoon gaan, …was het maar zo simpel. Ze moesten eens weten. Anorexia is een mindfuck. Onbegrijpelijk. Niet alleen voor jou, maar ook voor mij.

Scarlet ♥

In 2009 richtte ik de (inmiddels) best bezochte online hulpsite van Nederland voor mensen met een eetstoornis en negatief zelfbeeld op: Proud2Bme. In 2012 produceerde ik de documentaire Mij Niet Gezien.

Herken je je in dit verhaal en wil je graag contact met lotgenoten en/of professionele hulp? Neem dan eens een kijkje op de website Proud2Bme.nl Hier vind je honderden ervaringsverhalen en artikelen over eetstoornissen én kan je (anoniem) praten met lotgenoten, ervaringsdeskundigen en professionals op een forum en in een chat.