“Wat ontzettend leuk dat je zwanger bent! Wauw wat geweldig! En al direct na twee maanden proberen, wat een geluk zeg! Ja, wel erg naar dat je zo misselijk bent en last van je rug hebt. Ik kan me voorstellen dat dat vervelend is.” Eigenlijk kan ik me dat helemaal niet voorstellen. Het zou me geen bal kunnen schelen als ik wekenlang kotsend boven het toilet zou moeten hangen. Het zwanger mogen, kunnen zijn, zou alles goedmaken voor me. Het klein wonder, een luxe gift van de natuur. Iedereen om me heen krijgt een kind. Ik niet. Ik sta stil en kijk om me heen naar alle vrouwen die zwanger zijn. Stuk voor stuk zijn ze jonger dan ik. 

Twee jaar lang heb ik geprobeerd om zwanger te worden. Tevergeefs. Er was geen duidelijke oorzaak voor het niet slagen ervan. Na die twee jaar namen we even een pauze. Die pauze is inmiddels meer een sabbatical geworden. Om verschillende redenen kwam mijn leven ruim een jaar geleden tot stilstand. Mijn aarde stopte met draaien en niets wat toekomst heette was meer zeker voor me. Het zwanger worden, samen een kindje krijgen en opvoeden, was plotseling een ver van de wieg show. Ondanks dat mijn leven vanaf dat moment vrij wilt stond, ging het leven van de mensen om mij heen gewoon door.

Er werd gevreeën, gestopt met het slikken van de pil, voorbehoedsmiddelen gingen door het toilet en de eerste geboortekaartjes bereikten mijn brievenbus. Iedereen om mij heen kreeg een kind en ik moest blij en enthousiast reageren. Ik vond het uiteraard ook fijn en leuk voor die mensen. Ik gunde het ze en wenste ze ook al het geluk toe, maar tegelijkertijd knaagde er wel iets. Waarom zij wel en ik niet? Waarom mogen zij het geluk wel ervaren en wat heb ik zo verkeerd gedaan in mijn leven dat dit soort wonderen voor mij niet weggelegd lijken?

iedereen om me heen krijgt een kindIk voelde mezelf jarenlang te jong om moeder te worden. Ik voelde mijzelf nog een kind. Er zou heus wel een moment komen waarop ik eraan toe was. Een moment waarop ik er klaar voor was om zwanger te worden. Ik stelde mezelf zo vaak gerust met die gedachte, maar dat wordt met de dag lastiger. Ik kan mijn leeftijd niet ontkennen en het blijven verschuiven naar de toekomst, want dan zal er een moment komen waarop het niet meer kan.

Op televisie kijk ik naar een programma over dertigers. Het gaat over carrière maken en kinderen krijgen. Plotseling krijg ik een klap middenin mijn gezicht. “Vanaf je 35ste gaat je vruchtbaarheid bijna verticaal naar beneden” wordt er gezegd. Ik schrik. Ben ik te laat? Stel ik mezelf tegen beter weten in voortdurend gerust? Zijn mijn kansen binnenkort verkeken en heb ik dat aan mijzelf te danken? Ik voel een vorm van boosheid richting mijzelf opkomen. Was ik echt zo dom geweest. Ik leef maar één keer en kan ook maar één keer moeder worden. Heb ik mezelf dit ontnomen door de keuzes die ik de afgelopen jaren heb gemaakt? Of is er nog een kans?

Binnenkort wordt er weer een baby geboren van iemand die ik ken. Een paar weken geleden hoorde ik van iemand anders dat die zwanger is. Iedere dag worden er ruim 400 baby’s in Nederland geboren en tegelijkertijd lijkt het alsof ik de enige ben waarbij het niet lukt. Ik hoor vooral de succesverhalen. De teleurstellingen, mislukte pogingen, jarenlang vrijen voor niets behalve genot zijn een stuk minder openbaar. Ik wandel Prénatal en H&M binnen om een cadeautje te kopen voor de – binnenkort – moeder van een nieuw hummeltje. Ik zie de mooiste trappelpakjes en rompertjes. Ik zou het wel weten als het voor mijzelf was. Om me heen lopen vrouwen met dikke buiken. Ik behoor hier met dikke buik te lopen, niet enkel winkelend voor een ander.

Iedereen om me heen krijgt een kindMijn telefoon gaat. Een vriendin. Ze vertelt met een positieve stem dat het niet gelukt is. De eitjes zijn niet goed bevrucht dus de er geen mogelijkheid voor terugplaatsing. Ze zegt het vrolijk en sterk, maar is diep van binnen wel heel teleurgesteld. Ze heeft weken hormonen gespoten en pillen geslikt voor dit moment en nu is er niet eens een terugplaatsing. Ik voel direct met haar mee. Blijkbaar ben ik toch niet de enige bij wie zwanger worden niet eenvoudig gaat.

Gisteren mocht ik naar een zwangere buik kijken. Dat vond ik toch wel heel bijzonder. Ik koos er zelf voor om er naar te kijken. De mooie ronde buik straalde kracht uit. Iets kwetsbaars, maar tegelijkertijd zo beschermd. Zo puur natuurlijk, zo liefdevol. Ik had, zeker toen ik nog een eetstoornis had, nooit verwacht ooit ‘jaloers’ te zijn op een dikke buik van een andere vrouw, maar nu was ik dat wel…