“Wanneer komt de dinsdag video online? Waarom staat er een blog online en geen video? Alweer geen video? Ik heb nog geen video gezien en vanavond kan ik niet kijken…”. Ik weet niet of ik dit soort reacties positief of negatief binnen moet laten komen. Ik zou het kunnen zien als een blijk van waardering voor onze video’s die worden gemist, maar het geeft me in eerste instantie een gevoel van falen en een gevoel van druk. Een herkenbaar gevoel dat ik inmiddels zo’n 20 jaar geleden voor het eerst ontmoette, en me door de jaren heen continu is blijven achtervolgen. De geschiedenis herhaalt zich.

Waarom? Ik heb geen idee. Misschien is het een soort van test waaruit moet blijken dat ik heb geleerd het anders aan te pakken en de toekomst kan ombuigen naar iets beters. Is dat het doel? Mijn doel? Wat is eigenlijk mijn doel? Wat heb ik eigenlijk bereikt, wat wil ik doen en wat geeft me überhaupt nog enig gevoel van waardering? Waarom is dit gevoel van leegte en afstand een terugkerend lijdend voorwerp in mijn leven?

Het gevoel dat alles te zwaar en te veel is. Niet alleen elke ochtend weer opnieuw opstaan, douchen en naar het werk gaan, maar er gewoon alleen al zijn voelt als een last. Het gevoel jezelf in de weg te zitten en het niet kunnen ontvluchten. Het gevoel van leegte, maar tegelijkertijd een overlading aan gevoelens. Het gevoel dat alles zo ver van je af lijkt te staan. Geen connectie meer kunnen maken. Het gevoel dat je hoofd zo vol zit, dat het elk moment kan exploderen.

De geschiedenis herhaalt zichKon het maar exploderen in een vorm van een woorden explosie, dan zou er in ieder geval ruimte ontstaan. Ik ben nooit een prater geweest wanneer het op gevoel aankomt. Ik kan het niet onder woorden brengen. Ik zou het zo graag willen, maar het voelt alsof mijn tong is afgesneden en de woorden gewoon niet naar buiten komen. Als een doofstom persoon die zo zijn best doet om een zin uit te brengen, maar het niet over kan laten komen.

Ik ben niet snel bang, maar wat me wel bang maakt, is de toekomst. Er zijn vast weer betere tijden en nog genoeg mooie dingen in het leven te bewonderen, maar die vreselijke ondraaglijke depressieve gevoelens zullen continu op de loer blijven liggen en elk moment weer toe kunnen slaan. Nog 50 jaar zo leven voelt eindeloos. Een leven met depressie voelt eindeloos. Uitzichtloos. Het voelt alsof je iedere dag een zwarte, zware rugzak met 100 kilo zand met je mee moet sjouwen. Alsof je over een grijs pad zonder einde loopt naar nergens. Je sleept jezelf voort naar niets, enkel omdat je weet dat er van je verwacht wordt dat je over dat pad loopt. Je wilt jezelf wel uit dat donkere bos bevrijden, maar je weet niet hoe. Niemand lijkt je te horen en als je iemand tegenkomt, dan lijk je een andere taal te spreken. Een depressie is leeg, kil en eenzaam. Het maakt je een ander mens. Je isoleert je ongewild van iedereen die van je houdt.

Na jaren van opname, therapie, pillen en nog meer therapie had ik gehoopt die donkere periode achter me te kunnen laten, maar op dit moment voelt alles wankel en zinloos. Zo wankel als een kaartenhuis dat elk moment kan instorten en ik ben de enige die hier iets in kan doen. Vroeger hoopte ik altijd dat rust en slaap de magische oplossing zou brengen. Het zou vanzelf wel weer beter worden. Het is grappig dat ik mezelf erop betrap die stille hoop nog steeds te hebben en de neiging heb in bed te kruipen om een lange winterslaap te houden. Inmiddels weet ik natuurlijk wel beter en weet ik dat verstoppen de problemen en gevoelens in geen enkel opzicht zal verbeteren, maar verstand en gevoel zijn twee hele verschillende dingen.shoppen zara outfit H&M Daniel Wellington swarovskiRegelmatig ontvangen we berichten van meisjes en jonge vrouwen die ons leven geweldig en perfect vinden en het als ‘#goals’ zien om later ook zo te leven. Ons leven is niet perfect. Ik ben niet perfect. Niemands leven is perfect. Laat je niet misleiden door wat je ziet op social media. Je ziet slechts een deel van iemands leven en in de meeste gevallen enkel de leuke dingen.

Voor de mensen die zich afvragen waarom er gisteren (weer) geen video was. Door mijn gebrek aan energie, motivatie en een aantal andere vervelende dingen die er de afgelopen weken zijn gebeurd, waar we op dit moment nog samen mee worstelen en waar Scarlet verdriet door heeft, is het ons niet gelukt om ons aan het vaste upload schema te houden.

Ik waardeer alle mensen die ons volgen, steunen en lieve berichtjes sturen enorm. Het voelt vreselijk om niet aan de verwachtingen te kunnen voldoen en daardoor mensen misschien teleur te stellen. Net zo vreselijk als het idee dat alles wat we tot nu toe hebben weten op te bouwen, door mijn toedoen misschien kapot gaat.

Onze blog zal de komende tijd gewoon doorgaan, maar de video’s zal je hier en daar zo af en toe even moeten missen. Aankomende vrijdag is er in ieder geval gewoon een weekendvlog en ook hierin zullen we een en ander met jullie delen.

Thanx for reading!

Liefs, Joyce ♥