Ben ik lesbisch of ben ik gewoon bang voor mannen? Op de middelbare school als jong meisje van 11, had ik een aantal vriendinnen. Zij werden verliefd op jongens, maar ik vond de meisjes uit de hogere klassen ook wel leuk. Ik dacht er weleens over na waarom ik de meisjes op mijn school leuk vond, maar ging er vanuit dat dit een fase zou zijn. Ik was toch niet zoals dat meisje uit het 4de jaar, die met korte haren en een wijde broek en trui rondliep en hard verkondigde dat ze lesbisch was? Nee, zo was ik niet en zo wilde ik niet zijn. Ik besloot er geen aandacht aan te besteden.

Vier jaar geleden, oktober 2011, kreeg ik een vriendje. 16 Jaar oud was ik toen. Na 2 weken was ik bij een vriendin thuis en vertelde ik haar dat ik het eigenlijk niet meer leuk vond. Alle verplichtingen, de afspraakjes en het samenzijn met hem. Toch vond ik dat ik het na 2 weken nog niet kon uitmaken en besloot daar nog even mee te wachten. Uiteindelijk zijn er 9 verdrietige maanden voorbij gegaan waarin ik niet mijzelf heb kunnen zijn.

Ik was bang voor hem, een jongen van 3 jaar ouder die besloot wat ik wel en niet moest doen. Hij zei dat ik lelijk en dik was en ik volgens hem maar blij moest zijn dat hij een relatie met mij wilde. Na 3 maanden in onze relatie, zou ik bij hem blijven slapen. Deze nacht van 2011 op 2012, draaide om in de ergste nacht van mijn leven. Hij vond het tijd om voor het eerst seks te hebben en dit was het begin van de 6 maanden waarin hij seks met mij had, maar ik niet met hem. In het begin probeerde ik nog met hem te praten, hem te vertellen dat ik dit niet wilde en er niet klaar voor was. Hij had hier geen boodschap aan, hij wilde seks hebben en dus lag ik op bed terwijl hij seks met mij had. Regelmatig leek het alsof ik mezelf vanaf boven kon bekijken, ik mijzelf daar zag liggen met de tranen over mijn wangen en hij die mij kleineerde en pijn deed.

Tegen de zomer van 2012 aan, had hij een eindexamenfeest waar ik mee naartoe ging. Hier ontmoette ik een meisje die me vertelde dat ze biseksueel was. Het was net uit met haar vriendin. Totaal onverwacht flapte ik eruit dat ik ook bi was, maar op dit feest met mijn vriend was waar ik niet verliefd op was. Hier schrok ik eigenlijk heel erg van, dus zei ik snel dat het een grapje was. Bij het afscheid gaf ze mij een knuffel en een kus op mijn wang, waarbij ze zacht fluisterde “Het komt goed, je kan dit”. ’s Avonds in bed, die jongen was – gelukkig – te dronken om iets van mij te willen, heb ik uren naar het plafond gestaard en nagedacht over die avond. Ik vond haar interessant en voelde kriebels bij haar knuffel. Wat was dit? Zou ik dan toch ook op meisjes kunnen vallen? Een gedachte die ik al jarenlang weg had gestopt.

lesbisch of bang voor mannen

Na wat weken en gesprekken met dit meisje verder, heb ik na maandenlang de stap genomen om het uit te maken met die jongen. Ik zou namelijk op vakantie gaan voor 2 weken en op dezelfde dag dat ik terug zou komen, zou hij op vakantie gaan voor 2 weken. Dat zou betekenen dat ik hem 4 weken niet zou zien. Ik ging er vanuit dat zijn woede dan wel gezakt zou zijn en hij mij niets meer zou aandoen voor het feit dat ik het uit had gemaakt. Eén dag voordat ik op vakantie ging, heb ik hem een bericht gestuurd met de mededeling dat ik langskwam om onze relatie te beëindigen. Zijn ouders waren thuis, wat mijn geluk is geweest. Na 30 minuten stond ik weer buiten. Opgelucht dat het uit was, maar nog steeds in verwarring voor de gevoelens voor dat meisje.

De eerste periode was er vooral het gevoel van vreugde en blijdschap. Eindelijk was ik van hem af en kon ik die 9 vreselijke maanden af gaan sluiten. Ik had mijn leventje weer grotendeels opgepakt. Ik kon weer uitgaan, iets wat van mijn vriend niet mocht, en kwam hier dan veel mensen tegen. Zo kwamen ook mijn gevoelens van de middelbare school en die bewuste avond waarop ik dat meisje ontmoette weer terug. Zou ik dan toch op meisjes vallen?

Op school kreeg ik gevoelens voor een klasgenootje, waar ik mijzelf onwijs voor gehaat heb. Dit klasgenootje was namelijk een meisje, een lesbisch meisje, die ook nog eens een vriendin van mij was. Ik kon goed met haar praten, sprak mijn twijfels uit over mijn geaardheid en tijdens een koude januaridag in 2013, op een bankje aan het water, zoenden we. Ik wist het zeker: Ik viel op meisjes. Dit is wat liefde moet zijn. Aan de ene kant een opluchting, want ik kon de gevoelens voor haar een plekje geven en wist eindelijk wat dat rare gevoel in mijn buik betekende. Aan de andere kant begon het volgende gevecht: Accepteren dat ik ‘anders’ ben.

lesbisch of bang voor mannen

In korte tijd heb ik veel met dit klasgenootje gesproken, heeft zij mij gesteund en in maart 2013 ben ik uit de kast gekomen voor mijn ouders, familie en vrienden. Het heeft nog tot begin 2014 geduurd voordat ik dit volledig geaccepteerd had, maar toen was mijn leven op orde. Mijn leven als ‘lesbie’ begon, de dates kwamen en ook een langere relatie met een meisje kwam op mijn pad. Het was goed zo, ik twijfelde geen moment en voelde me vrij, zo uit de kast. Tot kerst 2014 alles weer ingewikkeld maakte. Ik ging ’s avonds een avondje uit, waarbij ik na wat drankjes aan het flirten was met een jongen en uiteindelijk ook met hem gezoend heb. Dit voelde vreemd, raar, maar ook best prima. Wat was dit? Zo kende ik mijzelf niet. Ik was toch lesbisch? Kwam dit door de alcohol, of was er meer aan de hand? Dit gaf mij wéér stof tot nadenken…

Na deze avond heb ik gesproken met mijn beste vriendin. Zij vertelde me dat ze nooit heeft gedacht dat ik volledig lesbisch ben, maar ook op jongens kan vallen, maar het gewoon niet meer durf door de negatieve ervaring in 2011/2012. Hier ben ik over gaan nadenken en over gaan lezen en praten met mijn beste vriendin. Op dit moment weet ik niet waar ik aan toe ben. Ik weet dat ik geen stempel op mijzelf hoef te plakken, maar ik wil wel weten wat er nu is. Ben ik lesbisch, biseksueel of gewoon hetero maar met veel angst? Het veiligst voel ik mij bij de gedachte dat ik gewoon lesbisch ben. Het stempeltje dat ik ken, wat ik al 2.5 jaar heb en wat de mensen om mij heen bijna allemaal geaccepteerd hebben. Dit is het wereldje wat ik ken, de vertrouwdheid van een relatie met een vrouw en de intimiteit met een vrouw.

Toch wil ik ondanks het veilige gevoel bij vrouwen, ook uitzoeken of er meer is dan dat, of ik ook gevoelens kan hebben voor mannen. De enige manier om dit uit te zoeken is… juist, er daadwerkelijk mee te beginnen. Alleen al bij die gedachte, alleen zijn met een man, gevoelens delen en een relatie hebben waar seks bij hoort, komen alle flashbacks en nachtmerries weer levensecht naar boven en neemt de angst alles over.

Ben ik bang? Of ben ik toch gewoon lesbisch?

Bron foto’s


Zou jij ook een gastblog voor ikVrouwvanJou willen schrijven? Dit mag gaan over alles rondom lesbisch zijn. Denk bijvoorbeeld aan jouw coming out, jouw geloof, lesbische ouders of kinderwens. Mail ons gerust even op ikvrouwvanjou@gmail.com.  Verder praten over dit onderwerp of gewoon zin om een potje te kletsen? Meld je dan aan op ons forum.