Toen ik 13 jaar was stopte ik, na 6 jaar op redelijk hoog niveau te hebben getennist, met tennissen en ging ik op zoek naar een andere hobby of sport. Ik wilde al langere tijd paardrijden, want dat zag er zo leuk uit in series op televisie, maar vond paarden tegelijkertijd ook wel een beetje eng. Het waren zulke grote beesten. Ze maakten onverwachte bewegingen, waren sterker dan ik en konden me zo een flinke trap verkopen als ik achter ze langs liep. Ik vond uiteindelijk ergens in een wat rommelige boerderij een echtpaar dat op zoek was naar een hulpje om de paarden te verzorgen in ruil voor wat rijles.

Ik had toen nog geen idee dat er bij deze boerderij niet op de standaard Engelse manier werd gereden, maar Western werd gereden. In deze blog zal ik je meer vertellen over mijn ervaring met paardrijden en iets uitleggen over Western rijden en het verschil met Engels rijden.

Tijdens mijn eerste zaterdag aan het werk bij deze boerderij met maar liefst 7 paarden, kwam ik er al snel achter dat het hier op een iets andere manier ging dat mij bekend was. De man van de vrouw die ik in de stallen hielp met poep scheppen bewerkte leer. Hij maakte prachtige, versierde zadels voor op het paard. Ieder zadel had een grote knop voorop en een soort zitje, wat er best stevig en comfortabel uitzag. Hij maakte ook zadeltassen die je aan het zadel kon bevestigen. Deze waren om spullen in mee te nemen tijdens de wat langere ritten. Ik vond het allemaal reuze interessant en wilde alles weten. Tegelijkertijd bleef ik de paarden zelf eng vinden. Direct op mijn eerste dag moest ik een paard (het was eigenlijk een pony) mee leiden naar de paddock. Super spannend vond ik dat. Ik was wel op slag een beetje verliefd op het beestje. Het was een mooie Haflinger met spierwitte gekrulde manen en hij had een enorm eigenwijs hoofd.

Vroeger                                                                  Nu                   

western rijdenDe andere paarden waren van een ander soort ras. Een ras dat ik niet kende, maar wat volgens de eigenaren veel gebruikt werd bij Western rijden. Er waren enkele Quarter horses, een Appaloosa en tenslotte een arabier genaamd Alie. Die laatste was het meest groot, pittig en voor mij het meest eng. Na een aantal weekenden kreeg ik voor het eerst les op de Haflinger genaamd Stefan. Ik leerde de beginselen van het Western rijden en liet me onderwijzen wat het verschil was met Engels rijden. Het klonk in mijn oren direct veel leuker voor mijzelf én aangenamer voor het paard. Ik heb ruim twee jaar paardgereden bij deze boerderij. Het was een soort tweede huis voor me geworden. We maakten bosritten van wel 8 uur met elkaar. Ik vond het er ontzettend leuk en de haflinger was in die twee jaar mijn steun en toeverlaat geworden. Alleen met hem erop uit trekken durfde ik nog niet, maar dat hoefde ook niet omdat het samen met de man en vrouw heel gezellig was. Toen na twee jaar het echtpaar uit elkaar ging spatte die veilige luchtbel kapot.

Een aantal jaar geleden heb ik nog eens opnieuw geprobeerd om ergens het Western rijden weer op te pakken. Ik vond een manege in Zeist en boekte hier een aantal lessen. Dit was toch anders. Die gezelligheid was weg, het magische gevoel dat hoorde bij mijn kleine eigenwijze Haflinger, het urenlang op je paard wandelen door de bossen en de huiselijkheid van de boerderij was er niet meer. Na een paar lessen ben ik er weer mee gestopt. Een paar weken geleden klom ik opnieuw op een paard, een haflinger wel te verstaan. Dat voelde goed en bijzonder. Waar ik reed werd ook western gereden. Er was geen cap voor me en de man met wie ik meereed droeg een cowboyhoed. Heel normaal voor western rijden, maar voor mij op dat moment wel wat spannend aangezien het al erg lang geleden was dat ik buiten een bak had gereden. In de reacties op de video waarin ik zonder cap over het strand reed zag ik dat mensen hier ook verbaasd over waren. Ik zal hieronder uitleggen wat western rijden nu eigenlijk is en in hoeverre dit verschilt met het bekendere Engels rijden.

western rijden

Western rijden komt van origine uit Amerika. Hier reden de cowboys om hun vee bij elkaar te houden op deze manier op hun paarden. Ze moesten soms uren achtereen op het paard zitten, wat vraagt om een relaxte rijstijl. Western rijden wordt in Nederland ook langzaam populairder.

Je rijdt op een westernzadel met eronder een deken, ook wel pad genoemd. Het hoofdstel heeft in de meeste gevallen geen neusriem. Het doel bij western rijden is om uiteindelijk met slappe teugel te kunnen rijden. De teugels zijn vaak niet met elkaar verbonden. Aan het einde van de touwen zit een stukje leer wat te gebruiken is als zweep. In principe is ieder paard geschikt om er western mee te rijden, maar er wordt vooral gebruik gemaakt van quarter horses, appaloosa’s en paints. Western rijden kent tenslotte vier disciplines: keuringen, dressuur, snelheidsspelen en werken met vee.

Als gevorderd westernrijder houd je de teugels in één hand. Er is geen continue contact met de mond van het paard omdat de teugels doorhangen. De hals van het paard staat ontspannen horizontaal aan de rug en dus niet zoals je veelal ziet bij Engels rijden: opgericht. Voor de kenners: Er wordt tevens geen continue verzameling gevraagd van het paard.  Er wordt bij Engels rijden veel gestuurd met de mond, terwijl dit bij western rijden meer met de teugel tegen de nek gaat (neckreining).

western rijden

Een ander duidelijk verschil, minder interessant voor het paard, is de uitrusting van de ruiter. Bij western rijden draag je een hoed, bloesje, chaps over je spijkerbroek en cowboylaarzen. Dit geldt wel meer voor bij wedstrijden. Ga je gewoon lekker in de bak of in de natuur rijden, dan draag je tijdens het western rijden veelal gewoon wat lekker zit. Ook is er een duidelijk verschil in  zadel. Het western zadel is gemaakt om uren in te zitten en vee in te drijven. Het Engelse (kleinere en lichtere) zadel is gemaakt om bijvoorbeeld mee te kunnen springen.

Na wat meer onderzoek naar de verschillen tussen Engels rijden en western rijden kom ik uit op 1 concreet verschil. Bij Engels rijden wordt veel meer gereden met constante druk, terwijl het bij western rijden veel meer gaat om loslaten van het paard. Om kort druk geven en dan weer belonen door los te laten. Dit is ook hetgeen dat ik zo mooi vond van western rijden. Het voelt veel meer ontspannend, voor de ruiter zelf én zeker ook voor het paard.

Toen ik een paar weken geleden een buitenrit maakte stapten wij rustig met doorgehangen teugel langs de weg. We werden op een gegeven moment gepasseerd door twee andere ruiters die Engels reden. Deze paarden waren flink opgericht, de nek van het paard stond omhoog, de teugels stonden strak en de paarden oogden extreem alert. Ik werd daar helemaal zenuwachtig van. Ik vond het tenslotte heel mooi en bijzonder dat we de volledige buitenrit over het strand en door de duinen bitloos hebben gereden.

western rijden

Welk type rijstijl meer bij jou past hangt helemaal af van waar je naar op zoek bent. Ik hoef niet te springen met mijn paard of op een mooie wijze figuren te rijden. Ik wil enkel ontspannen lange ritten door het bos maken. Ook vind ik het leuk om trail te rijden: Hierbij worden bepaalde hindernissen die een veedrijver normaal in de vrije natuur zou tegenkomen in een bak nagebootst. Denk hierbij aan samen met het paar een hek openen en er doorheen gaan, over een bruggetje lopen en in een L vorm achteruit lopen.

Tenslotte nog een aantal maneges waar je western kunt rijden

– The Mill Ranch
– Wills Ranch
– Silver Ranch
– Trapper Ranch
– White Socks
– West Side Ranch
– Trail Ranch

Liefs, Scarlet ♥