Ik wilde helemaal niet lesbisch zijn | Gastblog

Val ik eigenlijk wel op jongens? Ik heb tot nu toe nog nooit een jongen leuk gevonden of kriebels van gekregen in mijn buik en ik ben (al) 17. Meisjes zijn toch eigenlijk ook best wel knap, lief en leuk? Ben ik dan misschien lesbisch? Ik vind het namelijk wel altijd heel interessant als er iets op tv is over lesbische vrouwen. Maar wat als ik dan lesbisch ben, wat gaan mensen dan wel niet denken? Ik wilde helemaal niet lesbisch zijn. Gaan vriendinnen mij nu anders zien? Wordt het dan niet raar in de kleedkamer als we moeten douchen na het trainen? Wat mij betreft niet, maar hoe denken mijn ploeggenoten hierover? Hoe ga ik het iedereen vertellen? En als mijn ouders mij niet accepteren, wat moet ik dan doen? Dan durf ik het al helemaal niemand meer te vertellen…

Zomer 2013, ik was terug in Nederland na een aantal jaren op de Antillen te hebben gewoond. Ik stroomde in 6VWO in en deed mijn eindexamen dus op een nieuwe school, met nieuwe mensen, in een ‘nieuw’ land. Ik moest wéér opnieuw vriendinnen zien te maken. Tijdens dat jaar hebben een stel lieve meiden mij opgenomen in hun vriendinnengroepje, waar ik hun nog steeds dankbaar voor ben. Het heeft dat jaar toch een stukje makkelijker gemaakt.

Op verjaardagen en tijdens pauzes of tussenuren ging het af en toe over jongens. Ik merkte dat ik mij hier best wel ongemakkelijk bij voelde. Aan het begin van het jaar dacht ik dat dat lag aan het feit dat ik hun eigenlijk nog helemaal niet zo goed kende, maar het ongemakkelijke gevoel bleef. Dit vond ik vreemd. Ik vond het raar dat ik ook niet gewoon leuk mee kon zeggen “oh, hij is zó knap”. Ik lachte altijd maar gewoon en keek weg. Ik ben toen steeds meer gaan nadenken en vroeg mezelf af waarom dit zo was. Waarom heb ik nog nooit gevoelens gehad voor een jongen terwijl al mijn vriendinnen al zo veel vriendjes hebben gehad?

Steeds vaker merkte ik dat ik het heel interessant vond als er iets op tv was dat over lesbische vrouwen ging. Op een gegeven moment begon ik mezelf af te vragen of ik misschien ook zo was: namelijk dat ik helemaal niet op jongens val. Dat zou op zich een hoop verklaren. Toch stopte ik deze gedachtes weg, want dat wilde ik helemaal niet. Ik wilde niet lesbisch zijn. ‘Dat maakt het leven allemaal maar lastig’: mensen gaan dingen over je denken, je wordt misschien niet geaccepteerd, je wordt aangekeken als je hand-in-hand loopt met je vriendin, kinderen krijgen wordt ook lastiger (en ik wilde als klein meisje altijd moeder worden van beroep).

Zomer 2014 is het allemaal veranderd. In september 2014 ben ik begonnen aan de opleiding Fysiotherapie in Leiden. Ik heb me daar tijdens de introductieweek ingeschreven bij de Studenten Roeivereninging Njord. Tot nu toe één van de beste keuzes van mijn leven. Ik ben daar goed bevriend geraakt met een meisje die toevallig ook bij mij in de klas kwam bij Fysio. We konden het al snel goed met elkaar vinden, waarschijnlijk mede dankzij het feit dat wij allebei lid zijn bij Njord.

Ook met haar hadden we het af en toe over jongens, maar nog steeds zei ik niet echt veel als het daarover ging. Ik vond het nog steeds een ‘vervelend’ onderwerp om over te praten. In november vond het jaarlijkse gala van Njord plaats. Hier is het natuurlijk gebruikelijk dat een jongen een meisje vraagt, maar ook hier had ik totaal geen behoefte aan. Het gala kwam steeds dichterbij… Toen we op een gegeven moment samen naar Njord fietste vroeg zij aan mij “Welke jongen vind je eigenlijk leuk op Njord? Met wie zou je naar het gala willen gaan?” Dus ik antwoordde “Uhh, nou eigenlijk niemand. Er is op dit moment geen jongen die ik super knap of leuk vind ofzo…” Hierop antwoordde zij “Jawel! Ik zie het in je ogen dat je liegt. Je vindt wel iemand leuk!”

Dat was het moment: het moment waarop ik wist dat ik inderdaad tegen haar loog. Dat ik loog over het feit dat ik niet tegen haar zei dat ik helemaal niet op jongens viel, maar op meiden. Sindsdien spookte dit door mijn hoofd. Vanaf dat moment wist ik vrijwel zeker dat ik lesbisch ben en dat dat dus de reden was waarom ik geen vriendjes had op de middelbare school, zoals mijn vriendinnen.

De vraag of ik wel echt lesbisch was bleef mij bezig houden, want zodra ik het namelijk eenmaal hardop had uitgesproken kon ik het niet meer terug nemen en was het balletje aan het rollen. Als ik het aan één iemand had verteld, zou het betekenen dat ik het ook aan allerlei anderen moest zeggen: mijn ploeggenoten, ouders en de rest van de familie.

Vaak heb ik er over nagedacht om het aan iemand te vertellen, maar aan wie dan? Daarnaast was ik ook nog eens erg druk met het behalen van mijn studiepunten én het goed doen met roeien én de leuke activiteiten op Njord. Mijn eerste tentamens gingen (misschien wel hierdoor) ook helemaal niet goed. Toen heb ik die vriendin uiteindelijk ook maar verteld dat het niet zo goed met me ging, want ik kon het gewoon niet meer voor me houden. Ik had het vermoeden dat zij er geen probleem mee zou hebben. Dat zij mij door het proces heen zou kunnen helpen en mij misschien wel af en toe een duwtje in de rug zou kunnen geven als ik weer zou terugkrabbelen of in een dipje zat. Ik moest het namelijk ook nog mijn ouders, broer, zussen en ploeg (waarmee ik 5 keer per week train) vertellen.

Zo heb ik haar op 10 december 2014 een aardig lang Whatsapp-bericht gestuurd en de ochtend daarna op 11 december 2014 eindelijk persoonlijk verteld dat ik op vrouwen val.

Ik denk dat ik geen beter persoon had kunnen bedenken om het als eerste tegen te zeggen. Zij reageerde super lief, heeft me vaak geholpen in het begin, heeft me veel advies gegeven en is altijd heel open geweest als ik iets wilde vertellen erover of als ik vragen had. Als zij het niet oké had gevonden, dan weet ik heel eerlijk gezegd niet of ik nu wel uit de kast was tegenover de rest van mijn vrienden/familie… Inmiddels zijn wij wel wat minder close dan eerst helaas, maar ik geloof niet dat dat komt doordat ik lesbisch ben. Ik denk dat dat simpelweg aan het feit ligt dat we allebei een beetje met andere dingen bezig zijn nu. Maar ondanks dat zal ik haar denk ik voor altijd dankbaar zijn dat zij zo lief heeft gereageerd en mij ook heel erg heeft geholpen. En wie weet zal het in de toekomst weer terugdraaien.

Sinds die dag is de rest van mijn coming-out begonnen, wat tot nu toe gelukkig alleen nog maar positieve reacties heeft opgeleverd. Ik heb het mijn moeder in de auto een keer verteld, snel daarna mijn vader, broer en zussen. Eén van mijn zussen zei “Ik vind het stiekem best wel leuk!”. Mijn vader had ook wel een leuke reactie: “Ennn toen kwam Arie Boomsma binnen lopen met z’n camera ploeg”. Dat was denk ik zijn manier om te zeggen ‘Tuurlijk heb ik er geen probleem mee, je blijft mijn dochter en ik blijf van je houden. Zo lang jij maar gelukkig bent!’.

Mijn ploeg heb ik het (jammer genoeg) via Whatsapp verteld. Wij zijn een ploeg van 13 meiden en 6 coaches. Het is best lastig om echt met alle 19 een keer samen te zijn. Ik heb ook heel lang getwijfeld, en twijfel daar soms nog over, of het wel een goede keuze was om het via Whatsapp te doen in plaats van het persoonlijk te zeggen. Ze hadden het misschien fout op kunnen vatten en je ziet niet hoe iemand er daadwerkelijk over denkt en of ze het geen probleem vinden. Maar ook zij, alle 19, hebben heel lief gereageerd. Snel daarna heb ik het nog een vriendin verteld die mij ook vaak heeft geholpen met advies en als luisterend oor.

Al deze positieve reacties maken me toch wel blij. Het meisje dat eerst dacht Ik wil helemaal niet lesbisch zijn is nu langzaam aan wel aan het verdwijnen. Het blijft nog steeds lastig en ik durf het ook nog steeds vaak niet te zeggen als er een geschikt moment voor is, maar ik denk dat dat langzaam aan wel zal veranderen. Een quote die ik eens heb gelezen en me nog wel bij blijft is

‘I didn’t choose to be gay, I just got lucky’

Als ik hier af en toe aan denk, helpt dat me om het proces wellicht wat makkelijker te maken.

Veel liefs, Femke

Zou jij ook een gastblog voor ikVrouwvanJou willen schrijven? Dit mag gaan over alles rondom lesbisch zijn. Denk bijvoorbeeld aan jouw coming out, jouw geloof of kinderwens. Mail ons gerust even op ikvrouwvanjou@gmail.com.  Verder praten over dit onderwerp of gewoon zin om een potje te kletsen? Meld je dan aan op ons forum.   – Bron foto’s