Ik zit in de trein richting Amsterdam. Schuin tegenover me zit een groepje meisjes. ik denk dat ze zo rond de 17 jaar oud zijn. Hip zien ze eruit. Ze lachen allemaal en praten over hun plannen van die dag. “Eerst een terrasje pakken, daarna even wat shoppen en tenslotte chillen in het Vondelpark”. Ik merk dat ik naar de meisjes begin te staren, doordat ik verzink in mijn eigen gedachtes, herinneringen. Terwijl ik hen zo zie zitten, zie leven, denk ik terug aan hoe mijn leven toen was. Even wordt het stil in mij. Stil van verdriet en verlies. Jaren uit mijn jeugd verloren. Jaren die ik nooit meer over kan doen, hoe graag ik dat ook zou willen.

Ik ben een meisje, maar was vroeger afgezien van mijn geslachtsorganen, echt een jochie. Ik wilde stekels en meedoen met de jongens. Niet van die stomme barbiepoppen en elkaars haar doen. Nee, ik wilde oorlogje spelen, boomhutten maken en met G.I. Joe spelen. Mijn moeder moet zich destijds meerdere malen hebben afgevraagd wat dat later nog zou worden. Ondanks mijn niet helemaal voor de maatschappij correcte voorkomen, werd ik op school prima opgenomen in de groep. Ik werd eigenlijk door iedereen leuk gevonden en was dan ook altijd met een clubje vrienden buiten te vinden. Ik was eigenlijk altijd vrolijk, deed het goed op school, deed aan sport en was de grootste lolbroek in de familie.

verloren joyce sjors

Hoe dit zo plots kon veranderen is voor mij soms nog steeds een raadsel. De vrolijke en actieve lolbroek die ik eerder was, veranderde in groep 8 in een teruggetrokken en stil meisje. Waar je eerder een bom tot ontploffing kon laten brengen in de klas, was ik nu al afgeleid bij het laten vallen van een naald. Ik kon me niet meer concentreren en voelde me het meeste van de tijd gewoon letterlijk ziek. Ik had vaak hoofdpijn, was moe, misselijk en bleef hierdoor steeds vaker thuis. Mijn moeder stond voor een raadsel en bracht me meerdere malen naar de huisarts. Diagnose, geen idee, dus ik werd doorgestuurd voor diverse testen. Bloedonderzoek, hersenscans, de hele rataplan. Ook hier werd geen oorzaak gevonden, behalve erg drukke hersenen en daardoor een te vol hoofd. Zo voelde het ook.

Vol in mijn hoofd

Het volgende station werd jawel, op bezoek bij de psycholoog. Ik weet nog goed dat ik in een kamer werd neergezet met daarin een schoolbord met krijt en een grote boksbal. De psycholoog nam mijn moeder mee naar een kamertje verderop, zodat ze mij door zo’n leuk spiegelglas konden observeren. Ik ging zitten en deed helemaal niks. Ik snapte er geen zak van en wachtte maar totdat ze terugkwamen. Vervolgens kreeg ik 3 brievenbussen en wat briefjes voor geschoven. Een voor mijn moeder, eentje voor mijn zus en de laatste voor mijn vader. Ik mocht bepalen bij wie ik de briefjes in de bus deed. Mijn vader kreeg geen post, daar was de diagnose.

Ik ging naar de brugklas, de eerste klas van de MAVO. Veel van groep 8 heb ik niet meegemaakt, zo ook de Cito-toets niet, maar ze besloten mij groep 8 niet over te laten doen en door te sturen naar de MAVO, in de hoop dat ik daar weer zou opbloeien. Dat gebeurde. Ik kwam bij mijn beste vriendin in de klas, die ook nog eens het populairste meisje van school was. Dat scheelde in ieder geval al iets, want ik was hierdoor automatisch ook cool. Mijn uiterlijke identiteitscrisis leek over en ik besloot mijn haar te laten groeien. Ik wist dat ik nog steeds niet helemaal was zoals het hoorde te zijn, maar een jongen willen zijn, hoorde daar niet meer bij. Eerste klas, appeltje eitje.

joyce everink koffer jeugd verloren

Hoe goed het ook leek te gaan, in de tweede klas herhaalde het hele riedeltje zich. Ik voelde me vaak ziek en was steeds vaker afwezig van school. Dit ging door tot het moment waarop ik helemaal niet meer naar school wilde. Niet alleen wilde ik niet meer naar school, ik wilde niet eens meer naar buiten. Ik voelde me lelijk, minderwaardig, depressief en eenzaam. Op zo af en toe een blokje om en wat frisse lucht uit de tuin na, ben ik zo ongeveer een jaar niet uit huis gekomen. Een veilige plek waar ik niemand onder ogen hoefde te komen. Mijn beste vriendin kwam weleens langs met wat huiswerk, maar echt praten deden we niet. Ze begreep het simpelweg niet en we verloren contact. Ik had sowieso niet veel behoefte aan contact en kwalijk nemen kon ik het haar ook niet echt. Ik snapte het zelf niet, laat staan dat ik iemand anders kon uitleggen waarvoor ik zo angstig was dat ik mijn voordeur niet uit durfde te komen. Verdriet deed het me wel. Verdriet dat ik niet gewoon normaal zoals alle tienermeisjes kon winkelen, uitgaan of kletsen over normale dagelijkse dingen. Ik sliep overdag en werd ‘s avonds wakker om vervolgens tv te kijken of een stukje te lopen wanneer de straten uitgestorven waren. Alsof ik in een hele andere wereld leefde.

In dit jaar zijn er vele therapeuten aan huis gekomen. Sommigen oprecht aardig en met de allerbeste bedoelingen. Anderen waar ik letterlijk mijn bed niet voor uitkwam. Na vele pogingen met weinig effect en een moeder met haar handen in het haar, werd er beslist om mij op te laten nemen. Ik was toen 14 jaar oud. Het heeft me zeker 5 jaar van mijn leven gekost. Jaren waarin ik in plaats van de muren van de H&M of een gezellig café, veel te vaak de muren van hulpinstanties zag. Terwijl de wereld voor andere tieners open lag, had ik mijn wereld geminimaliseerd tot de kaders van mijn eigen negatieve denken. Ik leefde niet, ik genoot niet, ik was enkel aan het overleven.

Eindstation. We komen aan in Amsterdam en het groepje met meiden loopt al lachend het perron af. Ik neem de trap naar beneden en bedenk me nog even hoe het zou zijn geweest. Hoe zou mijn leven eruit hebben gezien zonder al die problemen? Soms zou ik willen dat ik de tijd kon terugdraaien en alles anders kon doen. Helemaal opnieuw beginnen zonder al die obstakels. Gewoon een normale puber zijn die zich druk maakt om wat ze aan moet doen naar school.

verloren joyce sjors

De tijd terugdraaien kan ik helaas niet. Ik besef me nu wel steeds meer dat het leven veel te kort is en te snel voorbij gaat. Terugdenken aan het verleden en aan alles wat ik heb moeten missen levert me behalve verdriet en een gevoel van falen, niet veel op. Me inzetten voor een gelukkige, mooie en positieve toekomst wel. Inmiddels woon ik al heel wat jaartjes samen met Scarlet, Sjors en poes én heb ik een fulltime baan. Iets wat ik me in die tijd maar nauwelijks kon voorstellen. Een toekomst. Sommige dingen overkomen je en daar heb je helaas niet altijd invloed op, maar waar je wel invloed op hebt is hoe jij de rest van jouw leven wilt invullen. Leef in het nu en besef wat je nu hebt, want voor je het weet ben je 10 jaar verder en heb je net als ik jaren verloren.