Ik voelde me niet helemaal op mijn gemak toen ik een tijd geleden in de make-up zat voor een fotoshoot van een glossy magazine. Er werd om mij heen druk gepraat over allerlei nieuwe kledingcollecties en over belangrijke mensen met bekende namen. Er werd gepraat over diverse bekende, luxe make-up producten, terwijl ik in mijn tas een lippenstift van Catrice heb zitten. Ik voelde me er een beetje buiten vallen. Totdat ik mijn horloge af deed en naast een van de dames neerlegde. Heel even was ik blijkbaar ‘one of the girls’. “Dat is een Daniel Wellington horloge of niet?” vroeg de jonge vrouw me enthousiast. Ja, klopt. Het horloge is eigenlijk van Joyce. Ik heb het haar gegeven. Ikzelf draag soms een eenvoudig, goedkoop zwart horloge. Gewoon, omdat ik het er leuk uit vond zien.

Ik heb niks met merken. Ik kies iets omdat ik het mooi vind, niet om het merk. Ik vraag me bij merken als Michael Kors en Daniel Wellington ook altijd af hoe die man er eigenlijk uitziet en of dat wel zo’n leuke vent is, want ergens is het toch vreemd dat je trots met een merk rondloopt, terwijl je geen idee hebt wie de persoon achter het merk is? Joyce was een tijdje fan van een bepaald merk, totdat ik ineens liet zien wie de man was met die naam…. Ik: “Wat vind je van deze man?” Joyce: “Beetje vies mannetje, zo op die foto, wie is het?” Ik: “Het is degene waarvan jij graag allemaal merkspullen wilt hebben” Joyce was best verbaasd en realiseerde zich toen wel een beetje dat het best gek is om zoveel waarde te hechten aan een naam, terwijl je niet eens weet wie de persoon is die bij de naam hoort. Ik heb het dan natuurlijk niet over merken als Esprit of H&M, maar echt merken met een voor en/of achternaam van een persoon, van de bedenker.

daniel wellington

Je kunt nu natuurlijk zeggen dat een bekend of duur merk nu eenmaal betere kwaliteit kleding of make-up verkoopt. Maar is dat wel zo? Ja, in veel gevallen is de kleding van dure merken inderdaad wat beter qua kwaliteit en afwerking. Maar is dat nu werkelijk de reden dat je merken koopt? Er bestaat immers ook luxe kleding van niet hippe merken met een goede kwaliteit.

Ik ben opgevoed zonder merkkleding. Om erbij te horen op school wilde ik na verloop van tijd wel graag een Levi’s broek, maar thuis vonden ze dit onnodig duur. Waarom een broek van minstens 100 gulden kopen als je voor 15 gulden ‘dezelfde’ broek kan kopen bij de Wibra? Iedereen zag aan mijn broek dat het een goedkope broek was want het had niet het modelletje 501 maar het modelletje winterwortel. Mijn moeder stikte er een embleempje van ‘Levi’s’ op, maar nog had iedereen door dat mijn broek een nepperd was. Zelf was ik ook zuinig. Ik kocht wel kleding bij H&M, maar liefst in de uitverkoop. Ik had geen geld over voor dure merken. Ik hoorde daarom het meest bij de zogenaamde alto’s, omdat die meer hippie-achtige kleding droegen en ook tweedehands winkelden. Joyce ging en gaat daarentegen heel anders om met merkkleding:

Scarlet en ik verschillen enorm als het gaat over kleding, schoenen of accessoires. Op de basis- en middelbare school droegen al mijn vrienden merkkleding. Dure Nike Air Max, Levi’s broeken, alles wat er in die tijd in de mode was. Ik was altijd al een beetje onzeker en wilde zeker niet buiten de groep vallen, dus ook ik moest en zou al die spullen hebben die zij ook droegen. We hadden het vroeger helemaal niet breed en mijn moeder moest hard werken om mijn zus en mij te kunnen onderhouden. Toch deed ze er alles aan om mij de spullen te geven die ik zo graag wilde hebben, ook al waren dat destijds schoenen van minstens 100 euro.

Wat betreft kleding of schoenen viel ik dus eigenlijk nooit buiten de groep. Deze merkkleding obsessie heb ik volgehouden totdat ik Scarlet leerde kennen. Ik droeg alleen maar kleding van merken zoals G-star, Esprit en vele andere luxere merken. Wat ik toen nooit zag is dat die vele duurdere kleding helemaal niet perse mooier was. Ik droeg het omdat ik me dan beter voelde over mezelf. Totale onzin natuurlijk, want door merkkleding te dragen ben je niet beter dan iemand die dat niet draagt. Door Scarlet ben ik anders naar kleren en merken gaan kijken. De meeste merkkleding vind ik zelfs vaak niet mooi of vrouwelijk meer. Lompe truien of sweaters met veel te grote emblemen. Ik koop mijn broeken en truitjes nu voornamelijk gewoon bij H&M, Berschka en andere merkloze winkels. De kwaliteit is voor mij net zo goed, want tegen de tijd dat het begint te slijten is mijn oog alweer gevallen op een nieuwe collectie.

G-star

Accessoires zoals horloges en brillen koop ik daarentegen nog wel graag van bekendere merken. Van Scarlet kreeg ik een mooi Daniel Wellington horloge en daar ben ik dan onwijs blij mee. Dit zal nog wel een beetje zijn overgebleven van mijn merken obsessie, want een horloge van een minder bekend merk kan natuurlijk net zo mooi en kwalitatief in orde zijn. Toch vind ik het leuk om te sparen voor de wat duurdere accessoires.

Het scheelt me een hoop geld nu ik veel minder om merkkleding geef zoals ik dat vroeger deed en ik weet nu dat het me geen beter of leuker persoon maakt. Het dragen van luxe merken zegt namelijk helemaal niks over wie je bent. Het is maar een embleempje, genaaid op soms bijna hetzelfde kledingstuk en gemaakt in dezelfde fabriek, maar te koop voor de driedubbele prijs. Ik hoef niet meer op die manier te bewijzen dat ik er ook toe doe….

Wat is een merk jou waard?

liefs joyce en scarlet