De eerste kus met een vrouw | Gastblog

Je was dat ene meisje dat me altijd groette. Al vanaf de basisschool ken ik je. Je was de ‘grote zus’ van de beste vriendin van mijn zusje. Altijd ben je een mooi meisje geweest wat al snel veranderde in een hele knappe vrouw en vooral een jongensverslinder. Je was de droom van iedere man en soms zelfs vrouw. Vrouwen proeven, wie deed het niet op jouw leeftijd van ongeveer 18 a 19 jaar. Je dacht wel eens gevoelens te hebben voor vrouwen maar je schoof het op de spanning die jou aantrok. Je ging weer verder, in het leven op zoek naar de perfecte man. Bestond die wel na zoveel mislukte relaties? Dat was waarschijnlijk de vraag die je jezelf stelde. Rond je 20ste dacht je hem te hebben gevonden, DE man. De man die voor jou meer betekende dan ieder andere. Dit was het toch? Hoe verliefd zijn voelde?

Je kwam er na ongeveer een half jaar achter dat dit niet de man voor jou was. Je was er redelijk klaar mee, al die mannen. Nooit de goede tegengekomen of toch een vrouw? Neeah geen vrouw, dan wist je het allang! Dacht je. Voetbal was je 2de liefde waar je erg goed in was. De hardwerkende, super snelle spits van dames1, die het ene naar het andere doelpunt scoorde. Altijd netjes gekleed en hield wel van een feestje. Er deden vaak een paar meisjes mee uit de jeugd, waaronder ik. In deze tijd vond ik jou steeds leuker. Ik voelde me tot je aangetrokken, wist niet goed wat ik moest zeggen en keek weg als je mij aankeek. Wat was dit? Dit was niet normaal, of wel? Hmm, het ging vast wel weer over.

Mijn vriendinnen en de jouwe, we konden goed met elkaar, ondanks het leeftijdsverschil. Hierdoor was ik steeds meer buiten het voetbal ook met jou in contact. Wat een heerlijk gevoel! Ik vroeg je om af en toe samen te gaan hardlopen, jij vond dit wel prima. Alsof het je wel leuk leek maar niet op de manier hoe het mij leuk leek. Na vele App gesprekken kwam ik er erachter dat je het misschien toch zo leuk als mij vond. Of was dat wat ik graag wou? Jeetje, wat was ik zenuwachtig! Elke keer als je weer op dat ene hoekje stond te wachten en naar me keek met je mooie glimlach, je blauwgroene ogen en je lange donkere haar, wauw! Was dit hoe verliefd zijn voelde? Maar 4.5 jaar verschil dat is toch veel te veel? Och, hoe kwam ik erbij, het zou toch nooit wat worden! Aan niemand durfde ik mijn gevoelens te vertellen, ik wist immers zelf niet eens wat mijn gevoel me wou zeggen, of wellicht wilde ik het niet weten. Ik heb wel eens een paar hints gegeven aan een vriendin maar ze snapte het niet en zulke dingen zomaar uitspreken durfde ik niet.

De eerste kus. Hoe is hij er toch gekomen? Ik scheet echt bijna in mijn broek van angst. Maar het moest en ik wou het ook. Hoe kwam ik anders achter mijn gevoelens. Een heel apart gevoel. Alsof ik iets stouts gedaan had maar het wel goed zat. De kus kan ik me niet meer goed herinneren. Het was meer het gevoel wat in me loskwam. Ik wou niks anders. De vele volgende zoenen volgden. We voelden hetzelfde. Yes, zij wilde dit ook. Het onmogelijke was mogelijk geworden.

Een relatie hadden we niet meteen. Hier ging een tijdje over heen. Wat wilden we? Niet lang duurde dit. We wisten het wel, we wilden elkaar. De vele films op haar kamer, veel hardlopen en de stay overs in het weekend werden ‘verdacht’ hoe wij het namen. Dit moest anders, het was niet leuk meer. Iedereen mocht het van mij wel weten, alleen het vertellen zag ik erg tegen op. En zij ook. Vooral tegen haar vader. De vader die homoseksuele stellen op tv zag zoenen, en ‘gadver’ riep. Ook was hij erg christelijk. Wat ook niet echt stimuleerde om het te vertellen. Uiteindelijk heeft haar moeder het aan haar vader verteld. Hij vond het lastig maar hij houdt net als mij zielsveel van haar. Hij deed erg z’n best. Het werd steeds normaler en ik ben inmiddels helemaal geaccepteerd.

Ikzelf vond het vertellen aan familie en vrienden erg lastig en emotioneel. Ik zal een paar voorbeelden noemen. Mijn moeder, de eerste en lastigste van allemaal, ook al was ik niet bang voor haar reactie. Ik wist dat het waarschijnlijk even moeilijk zou worden maar het zou vast wel goed komen. En dat was zo. We zaten samen in de auto en ik huilde. Waarschijnlijk ben ik nog nooit zo nerveus, zenuwachtig en bang geweest. Ik vertelde dat een vriendin de vriendin was. Ze zei dat ze dat wel wist en zij gelukkig was als ik dat ook was. Jeetje wat kan iemand je met zulke woorden blij maken, vooral als zo’n belangrijk persoon het zegt. We stapten daarna weer uit de auto alsof er niets is gezegd. Mijn broertje, zusjes en vader wisten het natuurlijk nog niet. Het vertel proces was van start gegaan! Mijn moeder heeft het weer aan mijn vader verteld. De eerste weken hebben mijn vader en ik over dit onderwerp gezwegen. Lastig, het blijven vaders. Nou is de ene vader anders dan de andere, maar die van mij vindt het moeilijk om z’n gevoelens te laten zien.

Aan mijn vriendinnen vertellen vond was ook niet bepaald makkelijk. We hadden een super gezellige avond en ik besefte dat dit toch echt het moment was. Ik weet nog precies dat ik zei: dames ik moet jullie wat vertellen. Ik klapte helemaal dicht. De tranen begonnen over mijn wangen te rollen en het werd stil. Ze keken me allemaal aan. Nu moest ik het toch maar vertellen. Ik uhm, ….ik uhm,… heb een vriendin. Alles viel voor ze op de plaats. Waarom ik zoveel bij haar was en minder bij hun. Namen werden niet genoemd, dat sprak voor zich. Hèhè, weer een last van mijn schouders. Wat voelde dit heerlijk..

Ieder ander die het over ons hoorde reageerde positief, wat ons stimuleerde om het te vertellen. Gewoon een kroegje binnenlopen en jezelf kunnen zijn door te zeggen dat je een vriendin hebt, terwijl ze naast je staat. Iedere keer weer gaat een gevoel van trots door me heen als ik haar aanwijs. Ze hoort bij mij.

We zijn inmiddels al meer dan 2 jaar bij elkaar en zijn nog steeds heel gelukkig met elkaar. En er zullen nog vele jaren volgen.

Liefs, Doutzen

Zou jij ook een gastblog voor ikVrouwvanJou willen schrijven? Dit mag gaan over alles rondom lesbisch zijn. Denk bijvoorbeeld aan jouw coming out, jouw geloof of kinderwens. Mail ons gerust even op ikvrouwvanjou@gmail.com.  Verder praten over dit onderwerp of gewoon zin om een potje te kletsen? Meld je dan aan op ons forum.