Als je last hebt van vaginisme kan je naar de bekkenbodem fysiotherapeut. Zo gezegd, zo gedaan. Via Google op zoek gegaan naar een gespecialiseerde fysiotherapeut en per e-mail een eerste afspraak geregeld. Daar ga ik dan, praten over mijn poes met een volledig onbekende vrouw van rond de 50. Eerst volgt een algemeen kennismakingsgesprekje, dan komt de vraag over mijn klachten.

Mijn klacht is dat er geen eendenbek, speculum, in mijn lichaam gaat. Een wat vreemde klacht, want de gemiddelde vrouw zal toch als eerste probleem noemen dat ze geen seks met haar partner kan hebben. De fysiotherapeute lijkt meer verstand van zaken te hebben dan ik verwachtte en komt met ideeën hoe ook te insemineren zonder speculum nodig te hebben. Volgens mij moet het ook best lukken met een lang dun spuitje, zonder gebruik te maken van een speculum.

Het irriteert me dat de kliniek ons dit niet heeft voorgesteld. Enkele dagen erna neem ik contact op met de kliniek en vraag of dit mogelijk is. Ik heb één van de mannelijke artsen aan de lijn, welke aangeeft dat dit afhankelijk is van de zaadkwaliteit en dan vooral de snelheid, van de donor. Hij gaat even kijken hoe snel het is. Een vreemd telefoongesprek om te voeren. Nee, het zaad is te sloom en zou nauwelijks kans maken als het niet heel nauwkeurig bij de baarmoedermond wordt ingebracht. Ik baal. Waarom nou? Waarom wordt alles ons zo lastig gemaakt?

Poezen kijken bij de bekkenbodem fysiotherapeutBij de volgende afspraak bij de fysiotherapeut gaan we, ik en de vrouw van rond de 50, plaatjes kijken. Het is me duidelijk dat deze mevrouw denkt dat ik bang ben voor poezen, vagina’s, en dus krijg ik de meest uiteenlopende plaatjes van de binnenkant van de bekkenbodem te zien, de onderkant van een vagina, een dwarsdoorsnede van de vagina die leidt naar de baarmoeder en ga zo maar door.

Kijk zo ziet een vagina er ongeveer uit, maar de meeste mensen hebben daar meer haar en hebben niet zo’n roze babyhuidje als op dit plaatje hoor

Volgens mij probeert ze me gerust te stellen omdat ze denkt dat ik een veel lelijkere poes heb. Dank u. “De spieren die de bekkenbodem bekleden zijn net dunne lapjes Schnitzel” volgens de fysiotherapeut. Ze zijn heel flexibel en je kan ze aan- en ontspannen. We oefenen een keer met door je buik ademen en dan is het alweer tijd. Na dat uurtje sta ik wat verloren buiten. “Nou, zo komen we er wel, NOT!”, denk ik bij mezelf. Ik wil snel, nu, oplossingen! Ik wil geen plaatjes kijken, geen zweverige ademhalingsoefeningen doen, daarmee krijg ik dat speculum er niet in.

Enkele dagen later heb ik opnieuw een afspraak. Opnieuw starten we bij de plaatjes, maar die ken ik nu wel en dus gaan we door naar het aan en ontspannen van de bekkenbodem. Het is erg vreemd om tegenover een vrouw te zitten, die je moeder had kunnen zijn, die voortdurend naar haar kruis grijpt en praat over spieren bij haar kruis. Oh ja! Ik moet thuis een oefening doen met een spiegel! De vrouw gooit haar benen tegelijk op tafel en houdt een denkbeeldige spiegel tussen haar benen alsof ze ermee naar haar eigen kruis kijkt. “Dit moet je thuis eens wat vaker gaan doen, gewoon wat vaker kijken naar hoe het er daar uit ziet!”. Rustig geef ik aan dat ik dat best weet en of ik dan niet gewoon bij mijn vriendin kan kijken, aangezien dat een stuk makkelijker is. “Nee, je moet verantwoordelijkheid nemen over jouw eigen lichaam!”. Grrrrrr, dat antwoord irriteert me.

Verantwoordelijkheid over mijn eigen lichaam? We willen toch samen een baby, dan mag mijn vriendin toch ook wel een beetje meehelpen? Ik weet dat ik geen gelijk heb, maar toch blijft het me irriteren, waarschijnlijk omdat ik het een lastige opdracht vind. Dan moet ik op een -hoe heet zo’n vreselijk ongemakkelijk bed-achtig ding wat ze ook bij de dokter hebben?- gaan liggen om weer te oefenen met door mijn buik ademhalen en aan en ontspannen van mijn bekkenbodem spieren. Ik vind het vreselijk om op zo’n bed te moeten liggen. Ik voel me ongemakkelijk en kan helemaal niet ontspannen. Uiteindelijk gaan we zittend verder en wordt me steeds duidelijker waar de betreffende spieren zich bevinden. Thuis moet ik dit ook oefenen, maar ik neem er niet de tijd voor zoals ik dat zou moeten doen. Ik heb niet de rust om op bed te gaan liggen en dit te gaan doen. Ik voel me dan mislukt, ga piekeren en word vreselijk bang voor dat het misschien nooit gaat lukken. Toch oefen ik wel, gewoon terwijl ik dingen doe. Ik kan zelfs oefenen terwijl ik aan het werk ben.

Poezen kijken bij de bekkenbodem fysiotherapeut

Uiteindelijk lijkt het ontspannen tot nu toe helaas nog weinig uit te halen. Ik oefen met Joyce samen, maar als snel ben ik weer in paniek, gestrest en verdrietig. (Later hoor ik van een seksuologe die ik bel voor informatie, dat dit ook een onderdeel kan zijn van vaginisme) Al deze emoties maken me vervolgens weer wanhopig. “Hoe gaat me dit ooit lukken?”. We zetten toch door, maar de pijn is opnieuw vreselijk. Ik wil, wij willen deze maand, hoe dan ook een keer proberen te insemineren.

De kans dat het gaat lukken met die eendenbek is nihil, dus waarschijnlijk hopen we naïef op een wonder, maar om het een niet te groot fiasco te laten worden, moeten we oefenen. Het is zwaar, maar het is een begin, een begin om op verder te bouwen.

In deze terugkerende, wekelijkse blog delen we onze ervaringen met het hebben van een kinderwens.  Hierin wordt teruggegrepen naar een tijdje geleden.