Elke maandag geven we jullie een kijkje in onze tocht naar een baby. Hierin lezen jullie vooral hoe Scarlet dit alles ervaart, want zij is immers diegene die alles maar moet ondergaan. Natuurlijk hebben we samen het hele voortraject doorlopen, maar nu zijn we op een punt beland waarin ze het soms toch ook een beetje “alleen” moet doen. Zij gaat de baby dragen en moet daarvoor straks maandelijks, een voor haar, helse afspraak maken. Ik kan haar enkel troosten door wat te praten en haar hand vast te houden, maar moet verder met gevoel van onmacht toekijken hoe veel pijn het haar doet.

We zijn inmiddels al een aantal maanden verder in ons traject en zoals jullie hebben mogen lezen is dit alles niet altijd even soepel verlopen. Wanneer je denkt dat er eindelijk een beetje vaart in komt, verwelkomen we weer een nieuwe tegenslag. Ditmaal één die voornamelijk Scarlet aangaat, maar toch ook mij machteloos maakt. Dat Scarlet vaak een stresskip is en graag zelf de touwtjes en controle in handen houdt dat wist ik natuurlijk al lang, maar dat dit ook invloed zou hebben op de lichamelijke behandelingen die ze moet ondergaan, daar gingen we niet van uit.

Bij de voorafgaande lichamelijk onderzoeken kwamen we erachter dat deze zo goed als onmogelijk te verdragen zijn voor Scarlet. Een inwendige echo lukt met moeite, maar die vreselijke eendenbek bezorgt haar enorme nachtmerries. Wanneer we gaan starten met het insemineren zullen ze gebruik moeten maken van dat vreselijke ding. Dit doen ze, omdat ze direct in de baarmoeder insemineren en hier dan ook zicht op moeten hebben (ook wel IUI genoemd). De laatste keer dat we dit probeerden lag de gynaecoloog bijna aan de andere kant van de kamer, geen pretje dus. Iets wat mooi moet zijn en je gelukkig moet maken belandt in een plas van tranen.

joyce everink onmacht

Niet alleen is dit voor Scarlet enorm pijnlijk en verdrietig, het raakt mij ook. Het voelt zo machteloos om naast haar te staan en te zien hoeveel pijn het haar doet, dat de tranen over haar wangen rollen, terwijl ik in haar gezicht zie dat ze het zo graag wil doorzetten, voor ons, voor mij. Hoe vaak ik haar ook vertel dat ze er niks aan kan doen en ik al helemaal niet teleurgesteld ben in haar, het voelt voor haar als een mislukking. Ze voelt zich mislukt als vrouw die ook nog eens haar partner niet gelukkig kan maken. Het maakt haar verdrietig wat uiteraard ook mij verdriet doet. Het lijkt me geweldig om samen een gezin te mogen hebben, maar het laatste wat ik wil is haar verdrietig zien en iets wat zo mooi moet zijn, haar laat twijfelen aan zichzelf.

Het lijkt allemaal zo simpel. Je wilt graag een baby, dus hupsakee. We wisten natuurlijk heus wel dat we er net iets meer moeite voor moeten doen dan een gemiddeld stel, maar al deze hobbels op de weg, daar hadden we in eerste instantie niet op gerekend. Bij ons is het voordeel dat we twee kansen hebben om zwanger te worden. Mocht het uiteindelijk bij de één niet lukken, dan hebben we altijd nog een extra optie. Toen we moesten gaan bedenken wie er zwanger zou gaan worden, kozen we juist voor Scarlet omdat ik tegen een aantal dingen enorm opzag.

Scarlet wil heel graag zelf de biologische moeder zijn van het kindje. Daar waar ik juist bang ben voor de lichamelijke veranderingen en reacties bij een zwangerschap, is Scarlet bang dat wanneer het kindje niet echt “van haarzelf ” zal zijn, ze er misschien minder gevoelens voor zal hebben. Ik heb hier geen problemen mee (denk ik, ik kan natuurlijk niet in de toekomst kijken) en denk dat ik ongeacht wie het gebaard heeft, ik er net zoveel van zal houden. Maar wat nou als het echt niet lukt? Wat nou als het helemaal niet gaat lukken met die eend? Hebben we dan nog andere opties, of moet Scarlet haar droom dan opgeven en moeten we de rollen dan omdraaien?

joyce everink onmacht

Er zijn andere opties om zwanger te worden zonder eendenbek. We hebben al van een aantal stellen gehoord dat zij zwanger zijn geworden d.m.v. zelfinseminatie. Ook wij hebben hier wel eens over nagedacht, want het is tenslotte veel prettiger en nét iets “romantischer” om het thuis, in je eigen slaapkamer, samen te doen. De donor komt langs om wat af te geven en hup, snel insemineren met een spuit en katheter… niks geen eendenbek. Dit zou voor ons een ideale optie zijn wanneer onze donor een hele goede vriend zou zijn die we al jaren kennen. Mannen die doneren bij klinieken krijgen een uitgebreide screening op eventuele ziekten, zo ook onze donor. Hij is dan weliswaar geen onbekende meer voor ons omdat we hem zelf hebben “uitgekozen”, maar echt kennen doen we hem natuurlijk niet. Het is dan wel zo fijn dat zowel hij als zijn zaad worden gecontroleerd op overdraagbare ziekten en andere gekke dingen. Dit is niet echt mogelijk wanneer je kiest voor zelfinseminatie.

Ook hebben we voor IUI moeten kiezen omdat de zaadkwaliteit van onze donor niet helemaal perfect is. In het laboratorium wordt het zaad helemaal opgewerkt waarna alleen de allerbeste zaadcellen overblijven. Bij de inseminatie worden deze dan direct in de baarmoeder ingebracht. Ze hoeven dus niet meer die hele lange weg af te leggen waardoor er een hoger slagingspercentage is. Zou je dit zaad niet bewerken en gewoon thuis zelf in de baarmoeder inbrengen, dan heb je een grote kans op infectie. Tijdens man/vrouw seks komt namelijk ook niet alles in de baarmoeder terecht, dit wordt onderweg naar de baarmoeder soort van gefilterd. Voor ons is zelfinseminatie op dit moment dus geen optie. We zullen jammer genoeg echt gebruik moeten maken van die vervelende eend (ik vind eenden normaal gesproken erg leuke dieren). We gaan nu weer op naar een nieuw avontuur: bij de bekkenbodem fysiotherapeut poezen kijken en oefeningen doen, yay!

scarlet hemkes onmacht

 Ik weet hoe vreselijk en lastig Scarlet het vindt om over dit soort intieme onderwerpen te praten, laat staan met een vreemde. Hopelijk valt het allemaal mee en kunnen we binnenkort weer verder. Niet zodat we maar weer snel aan de slag kunnen, maar zodat ze zich weer wat beter over zichzelf voelt straks en weer wat meer vertrouwen krijgt. Ik vind het stoer dat ze het allemaal maar ondergaat en ondanks alle tegenslagen toch weer doorzet. Elke keer weer naakt voor een vreemde man of vrouw, met de benen in de beugels. Het lijkt me vreselijk. Ik wacht met smart op het moment waarop Scarlet vol trots  kan zeggen dat ze zwanger is… ♥

In deze terugkerende, wekelijkse blog delen we onze ervaringen met het hebben van een kinderwens.  Hierin wordt teruggegrepen naar een tijdje geleden.