Wanneer wordt het mijn eerste keer voor inseminatie? Oefenen. Ik moet oefenen om ooit bevrucht te kunnen worden. Dat klinkt raar en dat is het ook, want zeg nou zelf: er is toch geen dier dat moet oefenen voordat hij door een ander dier bevrucht kan worden? Nee, dat gaat gewoon. Eend 1 komt eraan, eend 2 en 3 waggelen achter haar aan en na wat gesnater hopt eend 3 op eend 1 en bevruchten maar! Blijkbaar is er iets mis gegaan in mijn natuur, want ik moet eerst besprongen worden door de seksuoloog.

Op dag 10 van mijn cyclus kan ik officieel bij de kliniek een interne echo laten maken om te zien hoe groot mijn eieren zijn om zo te bepalen wanneer inseminatie mogelijk is. Kort geleden was dag 10 en dat was de dag dat de vriendelijk, doch strenge seksuoloog aanwezig was waarmee ik eerder al een afspraak had gehad. Met haar zou ik kunnen oefenen om zo ietsje dichterbij het ooit kunnen insemineren te komen. Eigenlijk hadden Joyce en ik al lang bepaald dat we sowieso deze maand een keer wilden proberen te insemineren, al was het dan maar door mis te schieten met een rietje. Insemineren leek ons het best op dag 14/15 omdat we berekend hadden dat ik dan mogelijk mijn eisprong zou hebben.

Ik had besloten er gewoon alleen heen te gaan, ik moest immers verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen lichaam en Joyce kon ook niet voor iedere oefensessie vrij vragen van haar werk. Op tijd reed ik richting Brabant. Zou dit een betere dag worden of zou dit alles op een grote teleurstelling uitlopen? Ik schakel mijn gedachtes uit, zet de radio aan en let op mijn Tomtom. Hij is vandaag in ieder geval zeker de weg kwijt, want het ding begint spontaan uit zichzelf letters TTTTTTTT te typen en met irritante vrouwelijke stem hardop te zeggen “keer om”. Ineens rijd ik volgens het ding door het weiland. Dit is niet het juiste moment om ontslag te nemen, meneer Tomtom! Na het ding tijdens het rijden 30 keer aan en uit gezet te hebben leidt hij me alsnog, op weliswaar bijzondere wijze, naar de kliniek. De stress slaat toe.

Nee, door mijn buik ademen  en nog even oefenen: aan- en ontspannen van de bekkenbodemspieren. Na 15 minuutjes wachten roept de strenge seksuoloog (en tevens gynaecoloog) luidkeels door de wachtkamer mijn achternaam. Hushhhh! Ik kom al…. Ik zeg haar vriendelijk gedag en we wandelen haar kantoortje binnen waarin je bijna direct tegen de beenbeugels aanloopt van de kijkpoes stoel. Waarom is je vriendin niet mee? Hoe lang zijn jullie al samen? Waarom wil zij niet als eerste zwanger worden?

SCARLET HEMKES“Wat gaan we doen vandaag?” vraagt ze me dan. Nou, het leek me wel eens leuk om vandaag een dagje met u mee te lopen. Zucht… vanwaar toch deze “ik laat alles aan jou over” gesprekstechniek? Ik krijg opnieuw het interne echo apparaat te zien en moet het ook weer even vasthouden. Ik voel me dan nog een beetje behandeld als een kind dat voor het eerst een voorwerp mag vasthouden waar ze al 3 jaar bang voor was. Dan gaan we door naar de la met eenden. Twee grote diepe lades vol met zilverkleurige speculum. Ze laat me verschillende maatjes zien. Bij de eendenbek formaat olifant moet ik lachen, mevrouw de seksuoloog blijft serieus, alsof ze de vrouw met olifanten-slurf van onder niet belachelijk wil maken door met me mee te gaan lachen. Ik laat haar onze plastic aankoop zien, die erg lijkt op haar zilveren maatje S. Wat een geluk, er is nog een kleiner bekkie. “Die wil ik”, roep ik enthousiast!

“Goed, laten we dat dan maar proberen”, zegt de seksuoloog. Weg enthousiasme.

Ik trek mijn broek en onderbroekje uit achter het kamerscherm en neem plaats op de kijkpoes stoel en leg mijn benen in de steunen. “Kijk, je spieren van je bovenbenen zijn alweer heel erg gespannen!”. Dat zijn gewoon mijn pezen mevrouw, ik heb nu eenmaal dunne benen. Daar gaan we dan. Ik krijg dan eindelijk de bevestiging dat het inderdaad heel smal is daar beneden. Mevrouw de seksuoloog vindt dat ik het erg goed doe. Het voelt raar om hier een compliment voor te krijgen.

Ik probeer me weer op de geleerde wijze te ontspannen en zie dan met in mijn hoofd een “tudududu” thriller muziekje op de achtergrond het lange interne echomonster aankomen. De seksuologe stelt me gerust en …….het lukt! Wauw, dit is mijn eerste keer dat het lukt met dit monsterlijke ding! Ik ben totaal verbaasd. Hoe is dit mogelijk? Ze wijst naar het klaarliggende eitje en meet het op de monitor op. Het is al mooi groot hoor. Ze wordt enthousiast en zegt dat ze me eigenlijk wel wil laten prikken zodat ik binnen 24 uur een eisprong krijg en ik vanmiddag nog geïnsemineerd kan worden. Ik geloof mijn oren niet. Vanmiddag al? Maar ik zit pas op dag tien? Het eitje is groot genoeg en daar gaat het blijkbaar om. Ik ga trots, verrast en lichtelijk in shock akkoord. Opnieuw zittend in de wachtkamer, bel ik Joyce.

“Het ging goed!” Opnieuw krijg ik complimentjes die vreemd aanvoelen. Ik vertel haar de stand van zaken en ook zij is totaal verrast. Dan moet ik snel ophangen om vervolgens mee te lopen met een dame die een “moeder voor moeders urine” iets bij me in mijn buikvelribbel gaat spuiten om te zorgen dat ik een eisprong krijg. Ik voel me wat bezwaard, want ik hoor dit toch niet te krijgen? Dat is toch meer voor vrouwen met problemen? De inspuiter vertelt me dat de inseminatie om 14:00 uur is. Het is dan 11:15 uur. “Maar ga lekker even naar de Brabander om wat te eten en drinken joh!” Ik moet bijna lachen om de opmerking. Ik settle me op een rustige plek in de wachtkamer en pak mijn laptop erbij. Ik had niet gerekend op zo’n lange tijd wachten en heb dus geen snoer bij me. Ik stel het ding in op energiebesparende stand in de hoop hiermee te kunnen werken tot 14:00 uur. Tijdens het werken vliegen de gedachtes door mijn hoofd

“wauw, misschien krijg ik nu wel echt een kind? Misschien word ik wel zwanger? Mijn god, het is ineens heel serieus nu! Straks word ik echt moeder?”

Duizend vragen en onzekerheden. Na een uur belt Joyce opnieuw, ze komt naar me toe. Dat is lief! Ik ga rustig aan het werk, haal 4 keer koffie en om 13:45 uur komt Joyce de wachtruimte blij binnenlopen. “Oh jee, nu moet ik het wel goed doen, anders is ze blij voor niets en voor niks gekomen” gaat er door mijn hoofd.

Om half 3 galmt opnieuw mijn achternaam door de wachtruimte. Samen lopen we naar mevrouw de seksuoloog. Met een trotse intonatie vertelt ze Joyce hoe goed ik het heb gedaan. God, wat klinkt dit raar. Ik mag me weer uitkleden en ga opnieuw liggen. De stress slaat nu wel twee keer zo hard toe. Ik heb ‘t koud en tril, maar probeer opnieuw ontspannen te gaan liggen. Dan komt de mini-eend. Zonder problemen zwemt hij haar binnen. Ik weet dat het ding nu ietsje open moet. De pijn, angst en stress zijn enorm. “Au au au” kreun ik. Ik probeer door te ademen en te puffen, want ik weet dat ik dat moet doen om mijn spieren niet aangespannen te houden.

eerste keerDe seksuologe probeert razendsnel te werken en spreekt me vreselijk vriendelijk toe. Ik wist dat ze goed was. Ik wist het. Dan zet ze de eend vast en kan ik iets ontspannen. Vervolgens wordt het kleine beetje doorzichtige kwak er met een inimini rietje ingebracht. Klaar! Klap in eend en zwem weg! Ik tril aan alle kanten en sta op het punt flauw te vallen. De woorden “goed gedaan” vliegen om mijn oren. Ja ja.. ik kan het nog nauwelijks bevatten, de stress en pijn zitten nog overal.

En dan ineens, zijn we klaar en staan we buiten. Onwerkelijk. Ik durf nog niet zo goed te lopen, bang dat het kleine kwakje er weer uit komt. Twee weken en twee dagen wachten en dan kan je een test doen. *ik ben heus niet zwanger bij de eerste keer hoor*  gaat er door mijn hoofd.

Maar, je weet maar nooit…

Volg ons via Bloglovin’ , Twitter, Instagram, YouTube of Facebook

In deze terugkerende, wekelijkse blog delen we onze ervaringen met het hebben van een kinderwens.  Hierin wordt teruggegrepen naar een tijdje geleden.