Dood en nieuw leven | Gastblog

Iedere maandag plaatsen we een blog over onze weg naar een kindje. Of deze weg daadwerkelijk naar een kindje leidt of helaas doodloopt, weten we niet. Wat we wel weten is dat er veel meer vrouwen zoals wij bezig zijn met een kinderwens of zelfs al een kindje hebben. Het leek ons leuk om af en toe een gastblog te delen met een bijzonder verhaal. We trappen af met het verhaal van Benthe. Benthe is nu 4 getrouwd met Kathy en beiden zijn ze 30 jaar oud. In total zijn Benthe en Kathy al 11 jaar samen. Ze hebben een zoontje van 2: Jesse. Beiden wilden ze graag jong kinderen en Benthe wil het liefst een groot gezin.

We waren er klaar voor. Ons traject ging beginnen.  Allereerst gingen we op zoek naar een donor. Het liefst wilden we een kindje van een bekende donor. Het allermooiste zou zijn dat dan mijn broer de donor zou zijn voor Kathy (dat hadden we alleen nog niet gevraagd), zodat het kindje ook wat van mij weg zou hebben.

Het liep allemaal alleen heel anders dan we gepland hadden. Kathy’s moeder kreeg 5 jaar geleden te horen dat ze longkanker had, ze was net 50 geworden. Ze kreeg te horen dat ze met chemo nog 2 jaar te leven zou hebben. De wereld van Kathy stortte in. Haar familie heeft zo’n hechte band, het was ondenkbaar dat ze haar zouden moeten missen. Voor mij betekende ze ook erg veel. Ik heb er tijdelijk in huis gewoond en we kwamen er bijna wekelijks.

Het heeft inderdaad 2 jaar geduurd en in die 2 jaar werden we allemaal geleefd. Het was vreselijk zwaar. Ze heeft een vreselijk oneerlijk en onmenselijk gevecht gehad. Nadat ze was overleden werd onze kinderwens alleen maar sterker. Na zo lang met de dood bezig te zijn geweest, waren we zo erg toe aan nieuw leven. En vooral ook om ons eigen leven weer op te pakken.

We keken op sites om zoveel mogelijk informatie te zoeken over “roze ouders”. We zijn ook bij een bijeenkomst geweest waar over de juridische aspecten van het donorschap werd verteld en de rechten die ik als niet biologische moeder heb.  Dat waren er in die tijd overigens niet veel. Ik zou het kindje moeten adopteren wat veel geld kost en een hoop geregel. Gelukkig was de avond ook heel leuk, want er vertelden ook “roze ouders” zelf over het ouderschap. Het verlangen naar een kindje werd vanaf toen alleen maar groter.

Nu alleen nog een donor.. slik.. Waar begin je? We vonden het belangrijk dat ons kindje de vader zou kennen, maar dan zonder de rechten (hoe stom dat ook klinkt) en zonder de plichten. We hadden met onze broer afgesproken om hem te vragen als donor. Van te voren hadden we een mail gestuurd. Hij gaf als antwoord dat hij erover na zou denken. Super gespannen gingen we naar hem toe. Hij vertelde dat hij erover had nagedacht maar dat hij het niet kon. Hij zou zich te veel verantwoordelijk voelen en geen vader op afstand kunnen zijn. We begrepen het natuurlijk, al baalden we wel even. Dit kon nog weleens een lang traject worden…

We  bespraken onze kinderwens met vrienden en eigenlijk zei meteen een goede vriend dat hij graag onze donor zou willen zijn. Onze eerste reactie was “huh?!? echt?! Wat super!!” Onze donor en zijn vriendin (en onze beste vriendin) verwachtten op dat moment zelf ook hun eerste kindje. Hij deed nogal luchtig over het donorschap waardoor wij hem alle dingen die heel-misschien-want-je-weet- maar-nooit op zijn bordje gooiden. Maar hij bleef standvastig en zei dat hij en zijn vriendin het alleen maar mooi leken. We vonden dat hij eerst maar zijn eigen baby geboren moest zien worden, misschien dat hij er dan achter zou komen dat het toch wel een hele grote gunst was.

Maar na de geboorte van hun dochtertje gunde onze vrienden het ons alleen maar meer. Een betere en lievere donor konden we ons niet wensen. Kathy wou graag als eerst. Ik was nog aan het studeren en had een drukke baan,  mijn voorkeur ging hier daarom ook naar uit. Ze hield haar cyclus bij en na drie maanden gingen we van start. We hebben het gewoon zelf gedaan, dus niet via het ziekenhuis.

Bron foto

De dagen na de inseminatie leken een eeuwigheid te duren. De dagen voordat je eindelijk mag testen, wat een spanning! De eerste keer was ze helaas niet zwanger, we waren teleurgesteld ook al wisten we dat dit weleens een half jaar kon gaan duren. Bij de tweede keer hadden we er ons op ingesteld dat het nog wel even kon gaan duren. Desalniettemin waren we super zenuwachtig. Toen de dag aanbrak dat we konden gaan testen was het negatief, of was het positief? Het leek erop dat als je te lang naar het stripje staarde, je vanzelf ging dubbel zien.

De volgende dag kwam ze de slaapkamer ingestormd, deed de gordijnen open en ging met het stickje bij het raam staan om het beter te kunnen zien ‘HIJ IS POSITIEF!!!!” Ik, nog half comateus, was opeens klaarwakker en ging bij haar staan. Ik hield het staafje in het licht en… “JAAAA”  “of niet??” Het was een vaag tweede streepje, misschien zagen we ze vliegen? Kathy ging naar de drogist om een test te halen voor dummy’s, zodat er letterlijk op zou staan “zwanger” of “niet zwanger” Kathy deed de test en de tijd stond stil. We keken tegelijkertijd en er stond “:-)” wat betekende “jaaaa ZWANGER!’  We stuurden meteen een foto naar onze vrienden (die elke dag vroegen of we het al wisten) en zij waren natuurlijk ook dol enthousiast.

Een tijd brak aan, die ongelooflijk snel ging. We konden niet wachten tot we weer naar  de verloskundige mochten. We moesten soms wel lachen omdat we konden merken dat ze niet echt gewend waren om twee vrouwen op het spreekuur te krijgen. Zo vroegen ze weleens aan mij of ik allergieën of andere ziektes in de familie had, waardoor ik antwoordde of dat heel erg noodzakelijk was om te weten gezien ik niet de vader ben “euhh…ohja.. haha”

Bron foto

Het hartje voor het eerst horen was heel speciaal. En de eerste echo was onbeschrijfelijk. Hij zat te springen als een dolle! Alsof hij ons gevoel nabootste! Wauw wat een wonder. Tegelijkertijd was het missen van Kathy’s moeder des te meer aanwezig. Hier hoort je moeder gewoon bij te zijn. Je bent je er dan meer van bewust wat haar moeder allemaal moet missen en wat Kathy mist. Alleen al een advies vragen of het delen van alle belevenissen. Het was pittig. Van superblij tot vreselijk verdrietig. Toch is dit het meest mooie wat we ooit beleefd hebben.

We hebben heel bewust nog heel veel leuke dingen gedaan omdat het nou eenmaal moeilijker is om even weg te gaan met een kind. En natuurlijk heel veel gewinkeld voor de kleine, het werd een ware verslaving. De zwangerschap verliep super snel. De blijdschap die ik op Kate’s gezicht zag toen ze “vlindertjes”in haar buik voelde (door de baby uiteraard) was onbetaalbaar. Ik weet nog dat Kathy tegen me aan lag en dat ik ineens een heel klein schopje in mijn rug voelde. Dat was zo bijzonder! Ik kon hem ook voelen!

Kathy wilde heel graag thuis bevallen. We hadden het helemaal gepland. Lekker in bad, rustig muziekje op. De tassen stonden wel al klaar “voor het geval dat”. Helaas ging het opnieuw niet zoals gepland. Kathy was de auto aan het tanken toen haar vliezen braken. Ze heeft me meteen gebeld en is naar huis gegaan. We waren door het dolle heen! Alleen ze had nog geen weeën. En die weeën bleven ook uit. We hebben natuurlijk geen oog dicht gedaan die nacht en de volgende dag  zijn we uiteindelijk naar het ziekenhuis verwezen. Daar konden ze de lichte weeën wel waarnemen via een monitor. We mochten naar huis om te kijken of ze toch nog vanzelf op gang kwamen. En dit keer kwamen ze op gang. Het was goed te doen, zei ze. Ik heb de familie en vrienden op de hoogte gebracht dat het was begonnen. Ze heeft de hele nacht rondgespookt met wat lichte weeën, maar helaas zette het niet door. Ze baalde verschrikkelijk, want ze zou nu toch naar het ziekenhuis moeten.

Dag 3 gingen we naar het ziekenhuis. Ze kreeg een infuus om de weeën op te wekken Het was heel vervelend om haar aan al die snoeren te zien zodat ze het zichzelf niet echt comfortabel kon maken. Maar ze deed het super goed. De zusters en verloskundige waren heel lief. Uiteindelijk werd hij gezond geboren, daar was hij! Jesse! Een mooie kop met blond haar, kuiltjes in zijn wangen en een harde huil. Wat een moment!

De hele zwangerschap vanaf de zwangerschapstest tot de karate trappen in je rug als je ligt te slapen, ik heb ervan genoten! Het zo dicht mee te maken, en hem zo volledig als mijn eigen zoon zien, het is zo cliché, maar het is wonderlijk! Het hele proces is een geweldig spannend avontuur. Geniet ervan!

Zou jij ook een gastblog voor ikVrouwvanJou willen schrijven? Dit mag gaan over alles rondom lesbisch zijn. Denk bijvoorbeeld aan jouw coming out, jouw geloof of kinderwens. Mail ons gerust even op ikvrouwvanjou@gmail.com

Bron foto 1