Zaadcel gezocht? Vorige week woensdag was de grote dag. De dag waarop we onze weg richting een baby met behulp van KID opnieuw zouden bewandelen, maar nu met positieve ervaringen, althans, dat hoopten we. We hadden om 4 uur een afspraak in Brabant bij een Fertiliteit kliniek genaamd Geertgen. De eerste keer dat ik deze kliniek op het WWW zag, had ik er al een goed gevoel bij, dus in de hoop dit gevoel te kunnen behouden, reden we twee uur van te voren richting Brabant.

Het laatste stuk van de route beviel me, we reden door uitgestrekte weilanden met de geur van paarden, koeien en vers gras. Dit is meer de sfeer die hoort bij wat we gaan doen. Veel meer dan de sfeer waarin we vorige keer verkeerden, enkel snelweg en industrieterrein. De laatste 15 kilometer gingen hierdoor wel wat slomer, want een Provençaalse weg afgewisseld met rotondes en dorpjes vertraagd de boel nu eenmaal.

Uiteindelijk kwamen we aan bij een – niet al te chique ogend – gebouwtje. Maar toen we eenmaal binnenkwamen viel het alleszins mee. Het was er huiselijk en netjes, gezellig aangekleed. We werden hartelijk ontvangen en namen plaats in de wachtruimte… oké, we moesten wel even wennen aan alle bijzondere schilderijen met ‘ronde vormen’ en zaadcellen aan de wand. Nee nee, begrijp me niet verkeerd, niets mis met ronde vormen, maar ik hoef geen behaarde kittaaah op 20 cm boven mijn hoofd te hebben hangen, noch ruim 1,5 uur lang tegen zwerm van zaadcellen aan te kijken.

geertgenRuim 1,5 uur lang ja. Dat was toch weer een beetje jammer de bammer. Om half 4 waren we er. Voor ons heel mooi op tijd, aangezien we standaard overal altijd tien minuten te laat komen. Om 17:15 uur werden we eindelijk geholpen. Een puur natuur ogende vrouw met gekruld haar in een staart haalde ons op en stelde zichzelf voor als de arts. Een leuke, sympathieke vrouw die ons vertelde over alle mogelijkheden. Op zich wisten we die al, maar toch.

Nee, we beschikten helaas niet over een eigen donor. Toen kwam hun bijzondere werkwijze aan bod: Faire wederkerigheid. Eenvoudig gezegd: nobele ruilhandel. Dit houdt dus in dat wat je komt halen, je ook moet teruggeven. Dus kom je een zaadcel halen, dan moet je er ook wat teruggeven… nou ja, een eicel van jezelf is ook oké. Maar als je dit niks vindt, mag je ook een kennis of familielid regelen die dan bijvoorbeeld haar eicel of zijn zaadcel doneert. Bij de man houdt dit in dat hij zeker een aantal keer naar Brabant moet rijden om zijn zaakje te lozen. Bij de vrouw houdt het in dat zij een volledige IVF behandeling moet ondergaan en hiervoor weken lang hormonen moet spuiten.

We hebben erover gedacht mijn vader of moeder te vragen om wat te doneren (NOT), maar toch maar niet gedaan 😉 Dit hadden ze geen leuk geintje gevonden. Ook mijn broer kan hier denk ik niet om lachen. Hoe nobel en fijn wij het ook vinden dat mannen hun zaad doneren bij deze donorbank, toch zien wij het zelf niet zitten om iets terug te doneren. Is dat niet hypocriet? Daar twijfel ik nog over. Als het gaat om “gewoon” donor zijn wat betreft organen vind ik het namelijk wel hypocriet. In dit geval zou ik het onprettig vinden te weten dat er misschien ergens een kind van mij rondloopt dat wordt opgevoed door twee mannen die mij totaal niet aanspreken. Daarbij wil ik een kind dat voor de helft van mij is, gewoon zelf opvoeden.

zaaddonor gezocht

Wat ik mezelf hierdoor wel ben gaan afvragen is: als ík dit zelf niet zou willen, is de vader van het eventuele kind van ons dan wel een man die me zou aanspreken? Juist omdat hij er dus een geheel andere zienswijze op nahoudt wat betreft zaad doneren en betrokken zijn bij de opvoeding van een kind. Misschien is het voor ons daarom toch een optie om eens wat beter rond te gaan kijken in onze kennissenkring naar een donor. Anyway, dat was optie twee.

Toen kwamen we bij optie drie en dat was de Deense Spermabank (ja ja ik durf het uit te spreken, ik vorder!). Goed, dat was de optie waar we over wilden praten. Nu bleek opeens dat “het beste zaad” duurder was. Wel potverdorie, dat wisten we niet! Nu moeten we onze begroting bijstellen. Daarbij gaat het in dit geval om donoren die het vooral doen voor het geld, wat niet het geval is in Nederland aangezien donoren er in Nederland niet voor betaald worden. Is dat wat we willen? Lastig…. Het zal nooit exact zijn wat we willen, maar je moet soms keuzes maken. En op dit moment denken we dat dit de beste keuze is.

Hierna volgde nog een gesprek over mijn gezondheid en ziekte-verleden. Hier hoefde ik weinig over te vertellen. Het gesprek verliep verder prettig en we bespraken het na met de verpleegster van de instantie om vervolgens een afspraak te maken met de psycholoog en aansluitend opnieuw de arts. Dan zou meer duidelijk worden over hoe verder. Om half zeven verlieten we met een goed gevoel het gebouwtje. Zou dit het werkelijke begin zijn richting ons kleine poppetje?

Gisteravond zijn we gaan kijken naar de zaaddonoren die zich aanbieden bij de European Sperm Bank. Ook zijn we aan het nadenken over het vinden van een eigen donor hier in Nederland. Misschien dat we een goede vriend van ons gaan vragen en dat we ergens een oproep gaan plaatsen.

In deze terugkerende, wekelijkse blog delen we onze ervaringen met het hebben van een kinderwens.  Hierin wordt teruggegrepen naar een tijdje geleden.