In veel gevallen waarbij er sprake is van een zwangerschap is het gelijk heel erg duidelijk wie het kind gaat dragen en dus automatisch ook de moeder wordt. In een heterorelatie is er maar één vrouw en dus ook maar één baarmoeder. Gewoon simpel, geen discussie mogelijk, één optie. Bij ons ligt dit natuurlijk een beetje anders. We kunnen niet samen voor een kindje kiezen door er samen een te maken, maar we kunnen wel kiezen wie van ons het kindje gaat dragen. Wie wordt er zwanger? Dit is een vraag die ons al vele malen werd gesteld. Ik zal je in deze blog vertellen hoe wij hierin staan en hoe wij tot onze keuze zijn gekomen.

Ik heb vroeger altijd gezegd geen kinderen te willen. In ieder geval geen kind van mezelf. Mijn jeugd was geen rozengeur en maneschijn en nooit zou ik een kind op de wereld willen zetten die ook zoiets zou moeten meemaken; een kind die mijn angsten en gebreken zou erven. Naarmate je ouder wordt ga je hier anders over nadenken en alles wat meer relativeren. Natuurlijk krijgt een kind eigenschappen van je mee, maar dat wil niet zeggen dat het per se zo in de wereld komt te staan zoals jij dat deed.

Scarlet en ik zijn inmiddels 7 jaar samen en zoals jullie elke maandag kunnen lezen, zijn wij met een traject bezig dat ons hopelijk een klein wondertje mag brengen. Een grote stap en flinke verantwoordelijkheid. Honderden vragen die daar natuurlijk bij komen kijken. Kunnen we dit wel? Zijn we hier wel klaar voor? Hebben we daar wel tijd voor? Kunnen we dan nog wel andere dingen doen? Redden we dat financieel? Niet alleen dit soort vragen, waar waarschijnlijk elk stel aan denkt ongeacht de geaardheid, komen langs. Maar ook een vraag waar een “normaal” stel niet over na hoeft te denken. Gaat Scarlet of ik het kindje dragen? Wat zijn de voor- en nadelen voor diegene die het wel en diegene die het niet gaat dragen? Willen we überhaupt wel beiden zwanger worden?

Nog steeds lijkt het me best eng om een kind in mijn buik te dragen. Niet om de redenen die ik eerder benoemde, maar omdat het me angstig maakt als ik denk aan de “bijwerkingen” van een zwangerschap. Zoals je misschien een aantal blogs eerder hebt gelezen, heb ik last van een braakfobie. Ik weet dat niet alle vrouwen last hebben van misselijkheid tijdens de zwangerschap, maar ik zal maar net die ene zijn die 6 maanden lang loopt te kotsen. Ook ben ik bang dat mijn borstverkleining door de zwangerschap voor niks is geweest, ik een uitgelubberd lijf krijg en nog veel meer vreselijke dingen. Heb ik dat dan niet allemaal over voor een bijzonder, mooi, nieuw klein leventje? Lastig, lastig, want het lijkt me aan de andere kant ook ontzettend mooi en bijzonder om zwanger te zijn en mee te mogen maken dat er zoiets bijzonders in je lichaam kan groeien.

twee moeders zwanger joyce everink

Scarlet daarentegen, ziet helemaal niet op tegen alle zwangerschap bijwerkingen: Misselijkheid, opgeblazen borsten en een dikke buik, geen enkel probleem. Nou ja, geen reden voor haar om te twijfelen in ieder geval. Zij heeft meer moeite met hele andere dingen. Namelijk, niet de biologische moeder zijn. Ze is bang dat ze het niet volledig als haar eigen kind zou kunnen zien, omdat het niks van haar heeft meegekregen. Ik kan me hier dan weer helemaal niets bij voorstellen. Het maakt mij namelijk niks uit of ik nou wel of niet de biologische moeder ben. Ik kan natuurlijk niet in de toekomst kijken, maar zoals ik er nu over denk, zou ik het kind gewoon kunnen opvoeden alsof ik het heb gedragen.

Omdat ik het toch al wat eng vind en Scarlet het moeilijk vindt om niet de biologische moeder te zijn, hebben we er uiteindelijk voor gekozen om Scarlet het kindje te laten dragen. Wie weet komt er dan ook ooit nog wel een tweede kindje die ik dan op de wereld mag zetten. Maar laten we voor nu maar hopen dat alles voorspoedig verloopt en we überhaupt maar zwanger mogen worden.