Heb jij er weleens over nagedacht om ooit een kindje te adopteren? Misschien omdat je zelf geen kinderen kunt krijgen of misschien omdat je graag een kindje, die geen ouders heeft die voor hem of haar kunnen zorgen, een betere toekomst wilt geven? Of is dit iets waar je helemaal niets voor zou voelen omdat je gewoon graag wilt dat jouw eventuele kindje biologisch ook echt van jou is? Joyce en ik hebben er zeker over nagedacht. Zelf zou ik best graag een kindje adopteren, al realiseer ik me dat ik het voor dat kind, dat niet op ons zal lijken, wel extra moeilijk maak door het dan ook nog eens onder te brengen bij twee moeders. Toch kiezen we er niet voor om een adoptieprocedure aan te gaan. Waarom niet?
We hebben er een tijd geleden best veel over gelezen en naast dat het echt heel kostbaar is, is het ook nog maar de vraag of we door de strenge selectieprocedure komen. Ook heb ik een aantal vriendinnen, zelf geadopteerd, die niet heel positief tegenover adoptie staan. Bij sommigen bleef er een basisgevoel van gemis aanwezig, een gevoel van nooit echt thuis zijn, wat maakte dat ze uiteindelijk teruggingen naar hun land van oorsprong. Allemaal heel heftig en ingewikkeld. Ik weet niet of Joyce en ik daar sterk genoeg voor zijn.
Vanaf woensdag 29 oktober start het nieuwe RTL 4-programma ‘Met Open Armen’. Hierin volgt presentatrice Natasja Froger stellen die na jarenlang wachten eindelijk hun kindje zullen adopteren. In elke aflevering wordt één stel gevolgd dat op het punt staat hun kindje voorgoed in de armen te sluiten uit landen als Nicaragua, China, Taiwan, Amerika en Haïti.
In de eerste aflevering volgt Natasja het koppel Andrea en Michel. De Braziliaanse Andrea is zelf 25 jaar geleden geadopteerd. Zij is dolgelukkig met de liefde en de kansen die ze hier heeft gekregen van haar adoptieouders. Als ze haar man Michel leert kennen en na een tijd hun kinderwens ter sprake komt, is al snel duidelijk: ook zij willen adoptiekinderen een liefdevol gezin geven. Michel en Andrea krijgen de mogelijkheid om twee meisjes uit Haïti te adopteren en Natasja Froger reist mee naar Port-au-Prince. Daar ontmoeten Michel en Andrea voor het eerst hun tweelingdochters.
Natasja Froger: “Voor mij persoonlijk is ‘Met Open Armen’ het meest bijzondere dat ik ooit heb gemaakt. Duizenden kilometers van huis, in Amerika en Azië, sluiten mensen na jaren wachten eindelijk hun kindje in hun armen. Ver van hun vrienden en familie, met wie zij ‘normaal gesproken’ hun emoties zouden delen, ben ik getuige van de geboorte van een gezin.”
De motieven om te adopteren lopen in deze reeks flink uiteen: van idealisme tot vruchtbaarheidsproblemen en gelijke sekse. Ik ben heel benieuwd naar dit programma en zal dus aankomende woensdag om 21:30 uur zeker een kijkje nemen op RTL 4.
Hoe denk jij over adoptie?
Wij, Joyce en Scarlet, zijn de twee vrouwen die deze blog bijhouden. We hebben sinds 2007 een relatie. We houden van het leven, maar tegelijkertijd is het onze grootste uitdaging.
14 Comments
Kim
Ik zag hier gister een stukje over bij RTL late night. Zelf zou ik het niet willen/kunnen, ik zou denk ik te bang zijn dat je toch iets mist, omdat het biologisch gezien niet echt jouw kindje is en voor het kindje net zo..
Manon
Ik heb het gister ook bij RTL Late Night gezien. Mij lijkt het een mooi programma, denk dat ik het wel ga volgen. Adoptie zelf vind ik heel mooi, zoals die 2 mensen het gisteren vertelden! Als ik zelf geen kinderen zou kunnen krijgen, ook niet met medische hulp zou ik denk ik ook adoptie overwegen. Maar wat jullie al aangeven: ben ik daar wel “sterk” genoeg voor? Maarja, een kind een goed leven kunnen geven lijkt me ook wel heel erg waardevol!
Darcy
Ik zou zelf denk ik nooit een kindje kunnen adopteren omdat ik toch iets van mijzelf zou willen zien. Voor zover ik weet ben ik ook gewoon vruchtbaar dus ik hoop gelukkig nooit voor zo’n lastige keuze te hoeven staan! Stel dat het allemaal toch anders zou lopen zou ik er wel over na denken natuurlijk. Lastig!
Nederbuur
Toen de eindeloze fertiliteitspogingen niet lukten, hebben wij ons als vrouwenstel ook opgegeven om te adopteren (vanuit Nederland). Nou, dat viel dik tegen. Het kwam erop neer dat er haast geen landen zijn die kinderen toewijzen aan lesbische koppels en het dus onmogelijk is. Tenzij … Je een special needs kindje ok vindt, je gaat scheiden en als alleenstaande adopteert, of als je zelf een ouder met kind ergens bereid vindt en alles zelf regelt, of als je oeverloos geduld hebt om te wachten totdat er iemand is van die ene Amerikaanse staat die wel kinderen afstaat aan lesbische stellen (maar je mag dan niet op de wachtlijst zoals hetero’s, mensen moeten bewust voor jullie kiezen dan). Kortom, in theorie kan het, maar in praktijk gebeurt het haast niet bij lesbische koppels.
Dani
Ik zelf wil niet zwanger worden. Mijn vriendin daarin tegen wel. Mocht dat niet lukken om een of andere reden dan zou ik er zeker over na gaan denken om een kindje te adopteren.
Melissa093
Ik vind het heel bijzonder dat er mensen zijn die de kracht hebben om een kindje uit het buitenland te halen en het zelf op te gaan voeden. Daar heb ik echt respect voor. Ik geloof niet dat zo iets makkelijk is. Er zijn toch altijd dingen waar je als geadopteerd kind en later volwassene tegenaan loopt. Er zullen altijd vragen blijven die niemand kan beantwoorden en als adoptieouders moet je wel proberen zo goed mogelijk al die vragen te beantwoorden, ook al kun je dat eigenlijk niet.
Sarah
Hi Scarlet en Joyce,
Ik ken Scarlet natuurlijk van Proud, zie via fb de blogs voorbij komen op deze site. Ze zijn erg mooi en verhelderend geschreven, met humor :). Op deze blog wilde ik toch wel even reageren.
Ik snap jullie beweegreden om niet voor adoptie te gaan.
Als je een kindje in je leven krijgt op welke wijze dan ook, dan krijg je daar geen garantie voor geluk bij. Of je nu een biologisch of adoptiekindje in je leven hebt, je krijgt er niet de garantie bij dat je kindje gelukkig wordt en al dan niet met tegenslagen te maken krijgt. Ieder mens kan met de nodige hobbels in zijn leven te maken krijgen. Bij adoptie krijg je ‘(buitenlands) rugzakje mee. Dat staat niet per definitie gelijk aan het nooit kunnen ervaren van een basis, loyaliteitsconflicten, hechtingsproblemen en alle andere bekende adoptie thema’s. Daarbij zijn deze ‘thema’s niet statisch, wil daar mee zeggen dat je er sterker uit kan komen, dat het geen one way ticket tot een leven met problemen betekend. Het allermooiste en meest waardevolle wat je als ouder kan bieden is liefde en geborgenheid, daarmee kan je een (adoptie) kindje een basis geven die ze niet tot nauwelijks kunnen creëeren als ze in de situatie blijven waarin ze verkeren. Op de uitzonderingen van mensen die met andere beweegreden voor adoptie kiezen. Een adoptiekindje groeit niet in buik, maar vanuit je hart! Hoe mooi en waardevol is dat voor een kindje?
Ik heb zelf met alle bekende adoptie thema’s te maken gehad, sommige zijn nog steeds van invloed op mijn leven. Maar ben ik ongelukkig? Nee, ik ben gelukkig met het leven dat ik heb. Ieder jaar werk ik met weeskinderen, die oa ter adoptie worden afgestaan. Iedere keer weer als die grote ogen me aankijken, de kleine handjes zich om mijn vinger vouwen en ze het liefst allemaal tegen je aan willen zitten, dan kan ik ze niet anders dan een hele lieve familie gunnen waar dan ook ter wereld!
Lijkt me voor die kinderen in het programma heel moeilijk om gefilmd te worden en tegelijk dan je ouders te ontmoeten. Dat ze daarin niet echt een keuze hebben.
Groetjes Sarah
Channa
Ik zou geen kindje adopteren, mijn beste vriendin is geadopteerd en zegt telkens tegen mij dat ze wil weten wie haar echte ouders zijn. Ze zegt ook heel vaak hoe ongelukkig ze is. Dit zou ik later een kind niet aan willen doen.
Lola
Je doet het het kind niet “aan”, ik vind het juist heel knap dat mensen die verantwoordelijkheid op zich kunnen nemen.
Als iemand het het kind “aan” zou doen zouden dat de biologische ouders zijn die het kind ter adoptie afstaan.
Maar goed daar hebben mensen ook vaak goeie redenen voor. Dus je kan daar niet zomaar over oordelen.
Ties
Idem.
Lichtelijk depressief word ik er van als ik het verdriet dat zo’n kind met zich meedraagt probeer te bevatten.
Eilish
Ik heb er nog nooit echt over nagedacht. Puur omdat ik echt hoop dat ik zelf kinderen kan krijgen. Wanneer dit echt onmogelijk is, dan ga ik er pas over nadenken, voor nu is dat allemaal nog veel te ver weg. Eerst maar eens mijn studie afmaken!
Tess
Ik zou er zeker voor openstaan. Als het een meerwaarde heeft voor het kindje.
Bernice
Ik heb er wel eens over nagedacht hoe dat zou zijn. Als ik het kind een beter leven zou kunnen bieden zou ik er wel voor openstaan. Dat is een belangrijke voorwaarde. Het gaat om de liefde.
Tjitske Anna
Ik vind het een hele mooie gedachte dat je een kindje zonder ouders een warm gezin kunt bieden. Het is natuurlijk vaak zo dat je het kindje op deze manier ook een betere toekomt kunt geven. Toch zou ik het zelf denk ik lastig vinden om het kindje echt als mijn kindje te zien. Tuurlijk zou ik van het kindje gaan houden, maar het is en blijft anders, voor mij in ieder geval.