Ik word wakker en voel me naar. Een vreemd gevoel in mijn buik, ik voel me misselijk. Hoe kan dat nou? Heb ik misschien niet genoeg gegeten en ben ik misselijk omdat ik gewoon nog trek heb? Wat heb ik eigenlijk gegeten en was dat nog wel goed? Er zat vast iets in wat over datum was of misschien word ik wel ziek. Ik heb nog wel zo goed opgepast om niet te dicht in de buurt te komen van mensen die ziek zijn geworden door die verschrikkelijke buikgriep. Ik begin te zweten, word duizelig en voel mijn hart in mijn keel kloppen. Wat moet ik nou doen? Moet ik me naar de wc haasten of moet ik in bed blijven liggen en afwachten. De misselijkheid neemt met de seconde toe en ik haast mij naar de badkamer. Ik trek mijn kleren uit en spring onder de douche. Wanhopig en in paniek zit ik huilend op de vloer in de hoop dat dat vreselijke gevoel snel afneemt. Wat nou als ik daadwerkelijk moet overgeven? Ik heb liever pijn dan dat ik dit misselijke gevoel en deze vreselijke paniekaanval nog een keer moet meemaken. Ik heb emetofobie: angst om over te geven.

In Nederland en België lijden ongeveer 115.000 mensen aan emetofobie en ik ben daar 1 van. Bang zijn om over te geven. Ik weet niet exact meer wanneer dit is begonnen en of het er langzaam in is geslopen, maar ik geloof dat ik rond mijn 10de regelmatig ‘s avonds laat naast mijn bed stond omdat ik misselijk was. Ik was vreselijk bang dat ik moest overgeven.

In groep 7 van de basisschool moest een meisje die voor mij zat ineens overgeven. Het zat op alle boeken en het stonk vreselijk. Veel kinderen moesten lachen en maakten haar belachelijk. Ik vond het zo zielig voor haar, maar deze gebeurtenis zette mij wel aan het denken. Wat nou als ik ook publiekelijk zou moeten overgeven? Straks word ik misselijk en kom ik niet op tijd bij de wc. Straks zit ik ergens waar ik niet weg kan, bijvoorbeeld in een bus of in een trein. Waar moet ik dan heen als ik misselijk word?

Ik heb in mijn jeugd een aantal keer voedselvergiftiging gehad. Wat was ik daar ziek van. Van twee specifieke gevallen weet ik de oorzaak nog. Sperzieboontjes en opnieuw ingevroren frikandellen tijdens een barbecue op een bloedhete zomerdag. Deze twee producten heb ik hierna langere tijd vermeden. Ik was namelijk bang dat het me nog een keer ziek zou maken. Ook ging ik alles wat eet- en drinkbaar was extreem checken op houdbaarheidsdatum. Ik kon me geen fouten permitteren door per ongeluk iets in mijn lichaam te stoppen wat over datum was. Ook producten die houdbaar waren tot diezelfde dag gingen linea recta de prullenbak in, want stel je voor…

In sommige perioden was de angst wat minder, maar helemaal weggaan deed het nooit. Ik had moeite met het eten van maaltijden die ik niet zelf had bereid en vermeed plekken waar ik niet snel weg zou kunnen komen. Met regelmaat had ik vreselijke paniekaanvallen die ik nog een beetje kon bedwingen met hier en daar een rustgevende pil. Ik wist toen nog helemaal niet dat hier ook echt een naam voor bestond. Vertellen deed ik het dus niet. Ik gaf af en toe wel eens een hint, maar kreeg dan vaak als antwoord: “Ja, niemand vindt het leuk om over te geven”. Bij mij was het echter niet alleen maar “niet leuk”. Ik was er hele dagen mee bezig en maakte mezelf helemaal gek.

Ondanks dat het in bepaalde perioden een groot deel van mijn leven beheerste, heb ik er nooit echt voor in therapie gezeten. Ik was veel te bang dat ik aan een soort van exposure programma zou moeten deelnemen, waarbij ik dan aan het eind zou moeten laten zien dat ik gewoon kan overgeven zonder in paniek te raken. NO WAY! Zonder er iets aan te doen is het in de afgelopen jaren gelukkig een stuk minder en beter geworden. Ik zou je graag willen vertellen hoe ik dat heb gedaan en handige tips willen geven, maar de perfecte oplossing heb ik helaas niet voor je. Angsten moet je aangaan en overwinnen, daar is niet één oplossing voor. Ik kan niet zeggen dat het me totaal niks meer doet, want in paniek raken wanneer ik misselijk ben doe ik nog steeds, maar ik kan wel zeggen dat ik me niet meer zo druk maak in het openbaar of bij bepaalde voeding. Ik ben er niet echt meer mee bezig en durf zelfs gewoon melk te drinken en groenten te eten die een dag over datum zijn! Het kan dus echt beter worden!

ik heb emetofobie: angst om over te geven

Twijfel je of je misschien ook last hebt van emetofobie, onderzoek dan eens of je veel van onderstaande symptomen herkent:

  • Extreem houdbaarheidsdata checken
  • Geen alcohol drinken
  • Niet meer uit eten gaan
  • Bang voor bacteriën
  • Extreem hygiënisch zijn
  • Niet meer naar buiten durven
  • Niet meer durven eten
  • Angst voor zwangerschap en/of het verzorgen van zieke mensen
  • Veelvuldig en onnodig gebruiken van anti-emetica (medicatie tegen misselijkheid)

Tenslotte nog een aantal tips die je een beetje kunnen helpen:

  • Praat met andere mensen over deze angsten
  • Ga je angsten stap voor stap aan, blijf er niet voor weglopen
  • Zoek eventueel professionele of online hulp
  • Probeer te relativeren: Wat is het ergste dat er kan gebeuren…? en dan…?
  • Stel doelen: spreek bijvoorbeeld met jezelf af eens per week geen houdbaarheidsdata te checken
  • Zoek op de momenten dat je angst voelt opkomen afleiding

Op deze website kan je veel meer informatie vinden over emetofobie. Ook hebben zij een forum waar je met lotgenoten kunt praten en ervaringen en tips kunt uitdelen. Er bestaat ook een boek over emetofobie genaamd misselijk van angst. Ik heb hem zelf gelezen en kan hem zeker aanraden.