Het was zover, het intakegesprek. Natuurlijk netjes aankleden en dan samen hup de auto in, de snelweg op. Mijn vriendin was best zenuwachtig, ik weigerde dit te zijn. Intake gesprekken genoeg gehad en ik vond dat ik me pertinent niet moest gaan lopen bewijzen om een kind te mógen krijgen. Ik weet van mezelf wat ik waard ben, wat ik te bieden heb – althans op een dergelijk moment pretendeer ik dat arrogant allemaal te weten – en niemand anders hoeft mij te beoordelen op mijn potentiële moeder-capaciteiten.

Daar aangekomen meldden we ons bij de balie alwaar het leek alsof er twee dossiers waren verwisseld, aangezien uit onze map twee totaal andere achternamen kwamen, dan de onze. Extreem kritisch als ik ben tegenover mezelf, ben ik dit bij dit soort zaken ook tegenover anderen, echter ik probeer me eroverheen te zetten anders kunnen we immers direct rechtsomkeert. Koffie, even wachten en daar roept een vrouw, type zuster, maatschappelijk werkster, blonde krullen, brilletje, wit pakje aan, onze namen. Tjop tjop, direct ontstaat het gevoel van een sollicitatie in mijn lijf. “Netjes voorstellen, normaal lopen, rechtop, presentatie!” Nog geen 3 seconden nadat ik me heb voorgesteld struikel ik over de drempel van de deur naar de kamer van mevrouw de zaadcelverkoopster.

Goed, stellen jullie je even voor, wat is jullie geschiedenis. Slim als we zijn hebben we vooraf in de auto natuurlijk duidelijk even de feitjes doorgenomen. Het is immers knap lullig om op de vraag “Hoe lang hebben jullie al een kinderwens” tegelijk een totaal ander antwoord te geven. Zelfverzekerd als ik me nog voelde in de auto, zo onzeker en verlegen voel ik me aldaar op die stoel. Mijn vriendin doet vooral het woord en ik heb geen idee waarnaar te kijken.

IMG_1922

Dan komt het vragenformulier op tafel. Waar heb je in het verleden allemaal last van gehad? Lichamelijke zaken en dan natuurlijk – helaas konden we die niet overslaan – PSYCHISCHE zaken. Ja ja, ik heb in het verleden een eetstoornis en depressie gehad. So what… “Hoe kwam dat?” vraagt de voor mij totaal onbekende dame. Oh ja, ik ga hier ff mijn hele levensverhaal op tafel gooien. Alsof je zo even één oorzaak kan aanwijzen.

“Ach, verschillende dingen die samenkwamen” is mijn tactische antwoord. “Maar hele traumatische dingen?” vraagt de vrouw. “Oh nee hoor, gewoon wat gepest, scheiding van mijn ouders, dat soort zaken” geef ik als antwoord. Wat een bizar gesprek dit, als ik er nu op terugdenk. Tsja, waarschijnlijk moeten we nog wel een gesprek met de psycholoog, dat is nl meestal het geval als er sprake is van psychische problemen in het verleden. Al heeft de zuster er wel een goed gevoel bij. Vreemd genoeg is enkel mijn psychische verleden van belang… of mijn vriendin nou lijdt aan een meervoudige persoonlijkheids-stoornis, aan schizofrenie of syndroom van Münchhausen, doet niet ter zake.

Dan gaat het over mijn vruchtbaarheid en of ik wel eens een uitstrijkje heb gehad. Goed, het gevoel van ongemakkelijkheid stijgt met de milliseconde. Tsja, dus je weet ook niet of je moeite hebt met een eendenbek. OMG HUSsssshhhhssst … dit is geen onderwerp om te bespreken met iemand die ik net 20 minuten ken. Maar gelukkig bood ze ons de optie – alwaar ik helemaal steil van achterover sloeg – om even een eendenbek van hen te lenen en mee naar huis te nemen om uit te proberen. Even dacht ik dat ik in een verborgen camera programma zat…. Goed, dat gaan we dus niet doen.

eendje lenen eendenbekbron foto

Toen volgde nog onze donorvoorkeur, die zo ongeveer niet te maken is, aangezien zij er ééntje voor je uitzoeken op basis van haarkleur. Dat is me nog eens een diepgaande selectie. We zijn niet van plan dit te gaan doen en geven aan samen eventueel een donor uit te willen kiezen via een grote Europese donorbank – dat woord met een S vind ik momenteel nog te ‘cheap’ om op te schrijven.

“Nou, dan zijn we klaar! we gaan jullie over een weekje of 8 bellen, als we jullie in het team hebben besproken en dan horen jullie of jullie in aanmerking komen” dit klinkt heel fout. Ik geef net als aan het einde van een sollicitatie een handdruk en een vriendelijke lach. Hartelijk dank.

In deze terugkerende, wekelijkse blog delen we onze ervaringen met het hebben van een kinderwens.  Hierin wordt teruggegrepen naar een tijdje geleden.